Boktorren worden gekenmerkt door extreem lange antennes die vaak zo lang of langer zijn dan het lichaam van de kever. Volwassen boktorren variëren in grootte, vorm en kleur, afhankelijk van de soort. Ze kunnen 0,25 tot 3 inch lang zijn. De larven zijn wormachtig met een gerimpeld, wit tot geelachtig lichaam en een bruine kop. Boktorren zijn het hele jaar door actief, maar volwassenen zijn het meest actief in de zomer en herfst. Larven voeden zich het hele jaar door met hout. Zowel larven als volwassenen voeden zich met houtachtig weefsel. Enkele van de meest gevoelige soorten zijn es, berk, iep, populier en wilg. Indien onbehandeld, kunnen boktorren bomen doden.

Boktorren worden aangetrokken door gewonde, stervende of vers gekapte hardhoutbomen. Volwassenen leggen hun eieren in de lente, zomer en herfst op de schors van groenhout. Er kan sap rond de eierleggende plaatsen zijn. Zodra de eieren uitkomen, graven larven, de zogenaamde ronde-headed boorders, in de stam om zich te voeden. Ze kunnen een tot drie jaar tunnelen, afhankelijk van de voedingswaarde van het hout. Terwijl de larven zich voeden, laten ze zaagselachtige frass los aan de voet van de boom. Uiteindelijk veranderen de larven in poppen en vervolgens in volwassenen. Als de adulten tevoorschijn komen, laten ze op hun weg naar buiten gaten van 10 mm in de bast. Volwassenen voeden zich met bladeren, schors en scheuten van bomen voordat ze eieren leggen. Na een paar jaar gevoed te zijn met de boktorren , begint een boom bladeren te verliezen. Uiteindelijk zal het sterven.

Sommige boktorren zijn inheemse insecten en ze veroorzaken weinig schade. Daarom rechtvaardigen deze geen controle. Andere boktorren zijn invasieve plagen die recentelijk uit andere gebieden zijn geïntroduceerd. Deze soorten kunnen veel schade aanrichten aan hardhoutbomen.

"Blight" is een overkoepelende term die wordt gebruikt om een categorie boomziekten te beschrijven die worden veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Takkenziekte komt voor wanneer schimmel de takken en twijgen van een boom aanvalt, waardoor takken langzaam afsterven. Takkenziekte kan tot op zekere hoogte van invloed zijn op de meeste soorten bomen, en het kan verschillende namen hebben, waaronder bacterievuur of stengelziekte. Het wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan schimmels die eerst takken aanvallen, vooral onrijpe groei. Blight komt meestal voor in warme, vochtige omstandigheden, dus komt het meest voor in de lente- en zomermaanden. Omdat specifieke omgevingsomstandigheden vereist zijn, kan de frequentie van de takkenziekte van jaar tot jaar variëren. Dit maakt de ziekte moeilijk onder controle te krijgen, omdat deze zich tussen bomen kan verspreiden en in korte tijd meerdere planten kan aantasten. In het ergste geval kunnen bomen aanzienlijke delen van hun gebladerte verliezen en geen fruit produceren. Jonge of ongezonde bomen kunnen volledig afsterven.

De eerste symptomen van de takkenziekte zijn dat het opkomende blad aan de uiteinden bruin of grijs wordt, vooral op de kleinste takken. Bruine vlekken bedekken het hele oppervlak van de bladeren, waardoor bladeren en stengels uiteindelijk verschrompelen en eraf vallen. Na verloop van tijd zal het stervende weefsel zich naar het midden van de plant verspreiden. Indien onbehandeld, kunnen binnen 3-4 weken na infectie sporen van de aanvallende schimmel op stervend gebladerte verschijnen. In sommige gevallen kunnen zich laesies vormen op de plek waar de tak aftakt van het gezonde weefsel. Takken kunnen gordel vertonen, wat een band van beschadigd weefsel is die de tak omringt. Een onbehandelde boom zal uiteindelijk al zijn blad verliezen en sterven.

Omgaan met de dieback in planten kan lastig zijn, deels omdat dit zowel de naam van een ziekte zelf is als een veel voorkomend symptoom van veel andere soorten ziekten. Dieback kan worden gekenmerkt door de progressieve, geleidelijke dood van scheuten, twijgen, wortels en takken, over het algemeen eerst bij de uiteinden. In veel gevallen wordt de dieback veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Deze ziekteverwekkers kunnen kankers, verwelkingen, stengel- of wortelrot en zelfs anthracnose veroorzaken, maar het meest voorkomende symptoom is natuurlijk dat verschillende plantendelen (of de hele plant) beginnen af te sterven.

De symptomen van de dieback kunnen geleidelijk of iets abrupter zijn. Meestal ontwikkelen ze zich echter traag en zijn ze meestal uniform over de verschillende delen van een plant. Sommige planten kunnen meer gelokaliseerde symptomen hebben, waarbij alle twijgen zijn aangetast of alle takken zijn aangetast, maar niet de rest van de plant. Enkele mogelijke symptomen zijn:

De symptomen van afsterven kunnen binnen slechts één seizoen optreden of elk jaar erger worden.

Er zijn verschillende soorten dieback , die elk een andere oorzaak hebben waarmee ze worden geassocieerd. " dieback " als een op zichzelf staand probleem, inclusief de aandoening die bekend staat als Staghead, wordt veroorzaakt door schimmel- of bacteriële infecties. Staghead is een langzame afsterving die optreedt op de bovenste takken van een boom, zo genoemd omdat de dode ledematen veel op de kop van een hert lijken. Andere oorzaken van dieback naamsymptomen zijn:

Bomen en struiken die worden aangevallen door insecten, blootgesteld aan extreem hoge of lage temperaturen, of ernstige en frequente fluctuaties in bodemvocht ervaren, hebben de meeste kans om te lijden aan de dieback . Deze stressfactoren, alleen of in combinatie met elkaar, kunnen de groei van bladeren en scheuten verminderen en leiden tot de dood van twijgen en takken. Hoewel elk van deze problemen kan leiden tot een dieback , treden de ernstigste gevolgen meestal op wanneer de wortels van een plant worden beschadigd. Evenzo hebben bomen en struiken die onjuist of op ongunstige locaties zijn geplant, meer kans om deze aandoening te ontwikkelen.

Brandmieren zijn een groep mieren die bekend staan om hun agressieve gedrag en pijnlijke steken. Sommige brandmieren zijn inheems en andere zijn invasief uit andere landen. Zodra ze planten bereiken, klimmen ze erop en kauwen weg op bladeren en bloemknoppen. Brandmieren ook doden en eten nuttige insecten zoals rupsen, lieveheersbeestjes, bidsprinkhanen en inheemse mieren. Ze kunnen een probleem zijn wanneer de temperatuur boven het vriespunt komt, maar nieuwe plagen treden het meest op wanneer ze worden binnengebracht via verontreinigd materiaal zoals potgrond of mulch, of wanneer insecticiden populaties van nuttige insecten hebben geschaad die anders populaties met een brandmieren zouden beheersen . Ze kunnen moeilijk te beheersen zijn, vooral als de populaties groot worden. Plantschade is meestal gering, maar de brandmieren kan zaailingen vernietigen.

Het belangrijkste symptoom van een brandmieren is het zien van de mieren zelf die rood of zwart van kleur zijn. Mierenhopen in de grond zijn ook tekenen. Vuurmierenheuvels zijn zelden groter dan 18 inch in diameter. Als een vuurmierenheuvel wordt verstoord, zullen veel snel bewegende, agressieve mieren tevoorschijn komen. Deze mieren zullen bijten en dan pijnlijk steken. Zelfs als er geen mieren zichtbaar zijn, kan hun schade duidelijk zijn. Gekauwde blad- en bloemranden kunnen wijzen op een brandmieren . Volledig opgegeten zaailingen zijn een ander teken.

Opgelet : brandmieren is giftig en veroorzaakt pijnlijke beten die fataal kunnen zijn in het geval van een zeldzame maar significante allergie. Brandmieren kan een pijnlijke plaag zijn voor u en uw planten. Door ze onder controle te houden, bent u verzekerd van comfortabel tuinieren voor iedereen. Voor minder ernstige gevallen:

Voor ernstige gevallen:

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.

Kleine, hobbelige gezwellen over de hele stengel van een plant is een klassiek teken van de wolluizen . Deze zuigende insecten begraven hun monddelen in de bladeren, het fruit of de schors van bomen, struiken en andere planten. Na verloop van tijd kan de wolluizen hun gastheren ernstig beschadigen. Wolluizen zijn niet slechts één soort insecten, maar zijn in plaats daarvan een grote, diverse groep van meer dan 8.000 individuele soorten, waaronder zachte schubben (bruine zachte schaal, donzige esdoornschaal, Europese iepschaal) en gepantserde schalen (oesterschelpschaal, euonymusschaal, San José-schaal). Deze kleine plagen kunnen tussen de 3-10 mm lang zijn en zijn nauw verwant aan wittevlieg en bladluizen. Ondanks de verschillen in grootte en uiterlijk, is het enige dat alle wolluizen hebben, dat ze onder een waslaag groeien. Deze bekleding lijkt een beetje op de schubben van een vis of een reptiel - vandaar de naam. Het beschermt het insect tegen schade. Wolluizen voeden zich met een grote verscheidenheid aan planten, maar komen het meest voor op kruidachtige sierplanten (zowel binnen als buiten), evenals talrijke soorten struiken en bomen. Wolluizen zijn gemakkelijk over het hoofd te zien, deels omdat ze zo klein zijn en ook omdat ze niet op echte insecten lijken. Het is echter belangrijk om actie te ondernemen zodra ze worden opgemerkt om de gezondheid van de planten te waarborgen.

Het meest voor de hand liggende symptoom is de aanwezigheid van groepen insecten zelf, die veel lijken op hobbelige gezwellen op planten, over het algemeen vrij klein (minder dan de grootte van een muntstuk). Wolluizen hebben de neiging om samen te clusteren en verschijnen allemaal tegelijk. De insecten komen uit eieren binnen deze schubben en ontwikkelen zich door twee groeifasen voordat ze volwassen worden. Eenmaal volwassen produceren volwassen vrouwtjes eieren die ze onder hun lichaam verbergen. Deze komen uiteindelijk uit in kleine kruipers, die geel tot oranje zijn, en beginnen binnen een dag of twee te eten. Ze zuigen sap door hun naaldachtige monddelen en scheiden tijdens het eten een substantie uit die honingdauw wordt genoemd. Omdat de wolluizen er subtiel uitzien, kunnen symptomen bij de waardplanten het eerste teken zijn dat wordt opgemerkt. Omdat de insecten alle voedingsstoffen van de plant opeten, zullen de bladeren voortijdig vallen en wordt de groei van planten belemmerd. Dode of gebruinde bladeren kunnen lange tijd op de door kalk aangetaste takken blijven zitten. Roetzwam kan ook verschijnen op aangetaste planten, die groeien in de honingdauw die de insecten achterlaten. Het is een zwarte schimmel die pluizig en onaantrekkelijk is. De roetachtige schimmelgroei zorgt ervoor dat planten geel worden, omdat het het proces van fotosynthese verstoort.

Buiten houden het weer en de natuurlijke vijanden van de wolluizen (zoals lieveheersbeestjes en sluipwespen) dit ongedierte meestal op afstand. Wanneer hun aantal overvloedig wordt (of wanneer de wolluizen van invloed is op kamerplanten), zijn interventies nodig. Hier zijn enkele opties: