Verkleurde vlekken op het gebladerte van planten zijn een van de meest voorkomende ziekteproblemen die mensen waarnemen. Deze vlekken worden veroorzaakt door schimmel- en bacteriële ziekten, waarbij de meeste infecties verband houden met een schimmelpathogeen. Bruine vlek kan voorkomen op alle kamerplanten, bloeiende sierplanten, groenteplanten en bladeren van bomen, struiken en heesters. Geen enkele plant is er resistent tegen en het probleem is erger in warme, natte omgevingen. Het kan op elk moment in de levensfase voorkomen, zolang er bladeren aanwezig zijn. Kleine bruinachtige vlekken verschijnen op het gebladerte en worden groter naarmate de ziekte vordert. In ernstige gevallen wordt de plant of boom verzwakt wanneer de laesies de fotosynthese onderbreken of ontbladering veroorzaken.

In de meeste gevallen heeft de bruine vlek slechts invloed op een klein percentage van de hele plant, die op een klein deel van de bladeren voorkomt. Een kleine infectie legt slechts een kleine belasting op de plant. Als het echter onbehandeld blijft en de ziekte zich over meerdere seizoenen voortzet, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid en productiviteit van het geïnfecteerde exemplaar.

Ernstige symptomen

Bruine vlek , of bladvlek, is een veel voorkomende beschrijvende term die wordt gegeven aan verschillende ziekten die de bladeren van planten en bomen aantasten. Ongeveer 85% van de ziekten met bladvlekken is te wijten aan schimmels of schimmelachtige organismen. Soms wordt de bruine vlek veroorzaakt door een bacteriële infectie of insectenactiviteit met vergelijkbare symptomen. Als de omstandigheden warm zijn en de bladoppervlakken nat zijn, worden schimmelsporen die door wind of regen worden getransporteerd, op het oppervlak terechtgekomen en eraan vastgeklampt. Ze breken de celwanden niet af, maar groeien in de ruimte tussen het plantenplasmamembraan en de plantencelwand. Terwijl de sporen zich voortplanten, geven ze toxines en enzymen af die necrotische vlekken (dwz dood weefsel) op de bladeren veroorzaken, waardoor de schimmels de producten kunnen consumeren die vrijkomen wanneer de cellen afbreken.

Bloemblaadjesziekte , soms bloemziekte genoemd, is een schimmelziekte die alleen de bloemen van sommige sierbloeiende planten aantast. Naarmate de infectie vordert, vernietigt het de bloem, maar het beschadigt nooit de vegetatieve of groene delen van de plant. Wanneer bloemen geïnfecteerd zijn, lijken de symptomen op Botrytisziekte, maar Botrytis infecteert ook dood of slapend vegetatief weefsel. De ziekte werd voor het eerst ontdekt in Japanse planten in 1919 en in de VS eind jaren dertig. Momenteel wordt het ook gevonden in Nieuw-Zeeland, Australië en delen van Europa. Helaas hebben geen planten een hoge weerstand tegen de bloemblaadjesziekte , maar specifieke cultivars zijn vatbaarder dan andere, met name soorten met dubbele bloemen. de infectiepercentages met bloemblaadjesziekte zijn hoog bij milde tot warme temperaturen (optimale temperaturen zijn 59 tot 70 ° F ) en het weer is mistig of regenachtig. Over het algemeen is de bloemblaadjesziekte een esthetisch probleem dat bloesems verpest. De ziekte is niet schadelijk voor de gezondheid van de plant op de lange termijn.

De ernst van de symptomen varieert, afhankelijk van de soort geïnfecteerde plant. Tekenen van de bloemblaadjesziekte worden vaak gezien op de bloemen net nadat ze zijn geopend.

Bloemblaadjesziekte wordt veroorzaakt door verschillende schimmels, waarbij elk type specifieke planten infecteert. Ovulinia azalea infecteert azalea's en cultivars, en rododendrons. Ciborinia camelliae infecteert camellia-cultivars. Kort na de bloei infecteert de schimmel de basis van de bloemen door de kelk. De schimmel produceert celwandafbrekende enzymen die bloemen binnen een paar dagen vernietigen. Wanneer de bloemen op de grond vallen, vallen de harde vruchtlichamen van de schimmel ook op de grond en overwinteren tot de volgende lente. Wanneer de temperatuur het volgende seizoen het optimale bereik bereikt, worden sporen overgedragen door insecten of kunnen ze zich verspreiden op windstromen tot ongeveer 20 kilometer . Eenmaal in de bodem kan de ziekteverwekker drie tot vijf jaar actief zijn.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Rupsen kan problemen veroorzaken voor hoveniers. Als ze niet worden beheerd, kunnen deze insecten een plant binnen enkele dagen ontbladeren. Huistuinders staan echter voor een uitdaging omdat deze rupsen uiteindelijk prachtige vlinders en motten worden, die belangrijk zijn voor bestuiving en het algemene ecosysteem. Er zijn duizenden verschillende soorten rupsen en veel zullen zich alleen op bepaalde planten richten. Als rupsen een probleem vormen, kunnen ze met de hand worden verwijderd, of tuinders kunnen insectenwerende netten gebruiken om hun waardevolle planten te beschermen.

Rupsen zijn de larven van vlinders en motten. Tijdens de warmere maanden leggen vlinders en motten die tuinen bezoeken hun eieren aan de onderkant van bladeren. Wanneer de kleine eitjes uitkomen, komen de jonge larven tevoorschijn en beginnen zich te voeden met de bladeren van de plant. Afhankelijk van hoeveel larven er zijn uitgekomen, kunnen ze de plant in zeer korte tijd gemakkelijk ontbladeren. Rupsen zal hun huid verliezen als ze groeien, ongeveer 4 of 5 keer tijdens deze voedingscyclus. Symptomen van rupsen naametende planten verschijnen als gaten in de bladeren. De randen van de bladeren kunnen ook worden weggevreten en bloemen kunnen ook worden aangetast. Sommige zijn gemakkelijk te zien, maar naar andere moet worden gezocht. Dit komt omdat hun lichaam vaak is gecamoufleerd om eruit te zien als een deel van de plant. Tuinders moeten zowel langs de stengels van de plant als onder de bladeren goed kijken. Zoek ook naar kleine witte, gele of bruine eieren die in groepen aan de onderkant van bladeren te vinden zijn. Als de rups volgroeid is, verandert hij in een pop of pop. Dan, na een tijd die varieert naargelang de soort, komt er een vlinder of mot uit de pop en begint de cyclus opnieuw.

Hoewel rupsen divers zijn, kauwen ze allemaal op plantendelen en kunnen ze aanzienlijke schade aanrichten als ze in grote aantallen aanwezig zijn. Voor ernstige gevallen:

Voor minder ernstige gevallen: