Zwarte vlek is een schimmel die grotendeels bladeren aantast op een verscheidenheid aan sierplanten, ze bedekt met donkere vlekken met gele ringen en ze uiteindelijk doodt. De schimmel is vaak gewoon lelijk, maar als hij de hele plant infecteert, kan hij de fotosynthese verstoren door te veel bladeren te doden. Daarom is het belangrijk om op de hoogte te zijn van de beste methoden om deze ziekten te voorkomen en te behandelen als deze in de tuin voorkomen.

Hier zijn enkele van de meest voorkomende symptomen van een zwarte vlek :

Hoewel de meeste vormen van zwarte vlek naamschimmel weinig risico vormen voor de algehele gezondheid van een plant, vinden veel tuinders ze lelijk. Ernstige gevallen kunnen ook een plant verzwakken, waardoor deze vatbaarder wordt voor andere pathogenen en ziekten.

Zwarte vlek wordt verspreid door verschillende soorten schimmels, die enigszins verschillen afhankelijk van of ze zich in hun seksuele of aseksuele stadia bevinden. De schimmelsporen blijven gedurende de winter hangen in gevallen bladeren en laesies op stokken. In het voorjaar worden de sporen op de bladeren gespat, waardoor ze binnen zeven uur na vocht een infectie veroorzaken en bij temperaturen tussen 75 en 85 ° F met een hoge relatieve vochtigheid. In slechts twee weken worden duizenden extra sporen geproduceerd, waardoor de ziekte ook gemakkelijk nabijgelegen gezonde planten kan infecteren. Er zijn verschillende factoren die ervoor kunnen zorgen dat een plant meer kans heeft op een zwarte vlekinfectie. Hier zijn enkele van de meest voorkomende:

Het blad van de plant wordt geel door een watertekort. Het oudste blad verkleurt als eerste, vanaf de rand van het blad naar het midden. De grond voelt heel droog aan en komt misschien niet meer tegen de rand van de pot aan.

De plant is erg dorstig en heeft snel water nodig.

Gebrek aan voedingsstoffen kan op veel verschillende manieren op planten worden gezien. Kortom, het gebrek aan voedingsstoffen zal de plantengroei remmen, zwakke stengels en bladeren produceren en planten blootstellen aan infectie door plagen en ziekten. Planten gebruiken de voedingsstoffen uit de bodem om hen te helpen bij de fotosynthese. Dit zorgt op zijn beurt voor een gezonde plantengroei. Planten die onvoldoende voedingsstoffen bevatten, zien er mat en ongezond uit. Uiteindelijk, als dit niet wordt aangepakt, zullen de planten sterven. De belangrijkste voedingsstoffen die planten nodig hebben, zijn stikstof, fosfor, kalium, calcium, magnesium en zwavel. Bovendien hebben planten kleine hoeveelheden micronutriënten nodig, zoals ijzer, boor, mangaan, zink, koper en molybdeen.

Een veel voorkomend teken dat planten een gebrek aan voedingsstoffen ervaren, is het vergelen van bladeren. Dit kan een algehele vergeling zijn of bladeren die geel zijn maar nog steeds groene nerven hebben. Deze bladeren zullen uiteindelijk bruin worden en afsterven. Een ander teken is het verlies van plantkracht. De planten groeien mogelijk niet zo goed als ze zouden moeten of hun groei kan worden belemmerd. Hieronder staan enkele veelvoorkomende symptomen die optreden wanneer planten een tekort aan voedingsstoffen hebben. Stikstof (N ): Binnenste, oudere bladeren eerst geel. Als het tekort ernstig is, gaat de vergeling naar buiten naar nieuwere groei. Kalium (K ): Bladranden kunnen bruin en rimpelig worden, met net binnen de rand een vergelingslaag. Oudere bladeren worden het eerst aangetast. Fosfor (P ): Gebrek aan krachtige groei. Planten zullen onvolgroeid lijken. Zink (Zn ): Vergeling treedt meestal het eerst op aan de bladbasis. Koper (Cu ): Nieuwere bladeren beginnen eerst te vergelen, terwijl oudere bladeren alleen vergelen als het tekort ernstig wordt. Borium (B ): Nieuwere bladeren worden het eerst aangetast. Gebladerte kan ook bijzonder broos worden in geval van boriumgebrek.

Er zijn verschillende factoren die kunnen leiden tot een gebrek aan voedingsstoffen , een situatie waarin planten niet de voedingsstoffen krijgen die ze nodig hebben. Dit kan zijn omdat ze zijn geplant in bodems met een tekort aan voedingsstoffen, of omdat de pH van de grond te hoog of te laag is. Een onjuiste pH van de grond kan bepaalde voedingsstoffen opsluiten, waardoor ze niet beschikbaar zijn voor planten. Gebrek aan bodemvocht kan ook een probleem zijn, omdat planten water nodig hebben om de voedingsstoffen uit de bodem op te kunnen nemen.

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.