Bloemblaadjesziekte , soms bloemziekte genoemd, is een schimmelziekte die alleen de bloemen van sommige sierbloeiende planten aantast. Naarmate de infectie vordert, vernietigt het de bloem, maar het beschadigt nooit de vegetatieve of groene delen van de plant. Wanneer bloemen geïnfecteerd zijn, lijken de symptomen op Botrytisziekte, maar Botrytis infecteert ook dood of slapend vegetatief weefsel. De ziekte werd voor het eerst ontdekt in Japanse planten in 1919 en in de VS eind jaren dertig. Momenteel wordt het ook gevonden in Nieuw-Zeeland, Australië en delen van Europa. Helaas hebben geen planten een hoge weerstand tegen de bloemblaadjesziekte , maar specifieke cultivars zijn vatbaarder dan andere, met name soorten met dubbele bloemen. de infectiepercentages met bloemblaadjesziekte zijn hoog bij milde tot warme temperaturen (optimale temperaturen zijn 59 tot 70 ° F ) en het weer is mistig of regenachtig. Over het algemeen is de bloemblaadjesziekte een esthetisch probleem dat bloesems verpest. De ziekte is niet schadelijk voor de gezondheid van de plant op de lange termijn.

De ernst van de symptomen varieert, afhankelijk van de soort geïnfecteerde plant. Tekenen van de bloemblaadjesziekte worden vaak gezien op de bloemen net nadat ze zijn geopend.

Bloemblaadjesziekte wordt veroorzaakt door verschillende schimmels, waarbij elk type specifieke planten infecteert. Ovulinia azalea infecteert azalea's en cultivars, en rododendrons. Ciborinia camelliae infecteert camellia-cultivars. Kort na de bloei infecteert de schimmel de basis van de bloemen door de kelk. De schimmel produceert celwandafbrekende enzymen die bloemen binnen een paar dagen vernietigen. Wanneer de bloemen op de grond vallen, vallen de harde vruchtlichamen van de schimmel ook op de grond en overwinteren tot de volgende lente. Wanneer de temperatuur het volgende seizoen het optimale bereik bereikt, worden sporen overgedragen door insecten of kunnen ze zich verspreiden op windstromen tot ongeveer 20 kilometer . Eenmaal in de bodem kan de ziekteverwekker drie tot vijf jaar actief zijn.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Kleine, hobbelige gezwellen over de hele stengel van een plant is een klassiek teken van de wolluizen . Deze zuigende insecten begraven hun monddelen in de bladeren, het fruit of de schors van bomen, struiken en andere planten. Na verloop van tijd kan de wolluizen hun gastheren ernstig beschadigen. Wolluizen zijn niet slechts één soort insecten, maar zijn in plaats daarvan een grote, diverse groep van meer dan 8.000 individuele soorten, waaronder zachte schubben (bruine zachte schaal, donzige esdoornschaal, Europese iepschaal) en gepantserde schalen (oesterschelpschaal, euonymusschaal, San José-schaal). Deze kleine plagen kunnen tussen de 3-10 mm lang zijn en zijn nauw verwant aan wittevlieg en bladluizen. Ondanks de verschillen in grootte en uiterlijk, is het enige dat alle wolluizen hebben, dat ze onder een waslaag groeien. Deze bekleding lijkt een beetje op de schubben van een vis of een reptiel - vandaar de naam. Het beschermt het insect tegen schade. Wolluizen voeden zich met een grote verscheidenheid aan planten, maar komen het meest voor op kruidachtige sierplanten (zowel binnen als buiten), evenals talrijke soorten struiken en bomen. Wolluizen zijn gemakkelijk over het hoofd te zien, deels omdat ze zo klein zijn en ook omdat ze niet op echte insecten lijken. Het is echter belangrijk om actie te ondernemen zodra ze worden opgemerkt om de gezondheid van de planten te waarborgen.

Het meest voor de hand liggende symptoom is de aanwezigheid van groepen insecten zelf, die veel lijken op hobbelige gezwellen op planten, over het algemeen vrij klein (minder dan de grootte van een muntstuk). Wolluizen hebben de neiging om samen te clusteren en verschijnen allemaal tegelijk. De insecten komen uit eieren binnen deze schubben en ontwikkelen zich door twee groeifasen voordat ze volwassen worden. Eenmaal volwassen produceren volwassen vrouwtjes eieren die ze onder hun lichaam verbergen. Deze komen uiteindelijk uit in kleine kruipers, die geel tot oranje zijn, en beginnen binnen een dag of twee te eten. Ze zuigen sap door hun naaldachtige monddelen en scheiden tijdens het eten een substantie uit die honingdauw wordt genoemd. Omdat de wolluizen er subtiel uitzien, kunnen symptomen bij de waardplanten het eerste teken zijn dat wordt opgemerkt. Omdat de insecten alle voedingsstoffen van de plant opeten, zullen de bladeren voortijdig vallen en wordt de groei van planten belemmerd. Dode of gebruinde bladeren kunnen lange tijd op de door kalk aangetaste takken blijven zitten. Roetzwam kan ook verschijnen op aangetaste planten, die groeien in de honingdauw die de insecten achterlaten. Het is een zwarte schimmel die pluizig en onaantrekkelijk is. De roetachtige schimmelgroei zorgt ervoor dat planten geel worden, omdat het het proces van fotosynthese verstoort.

Buiten houden het weer en de natuurlijke vijanden van de wolluizen (zoals lieveheersbeestjes en sluipwespen) dit ongedierte meestal op afstand. Wanneer hun aantal overvloedig wordt (of wanneer de wolluizen van invloed is op kamerplanten), zijn interventies nodig. Hier zijn enkele opties:

Sterfte na de bloei is soms een natuurlijk verouderingsproces van de bloem, terwijl het soms op een probleem kan duiden. Orchideeën kunnen bijvoorbeeld twee weken tot drie maanden bloeien, dus verwelking na een paar dagen duidt op een probleem voor de meeste soorten. Dit kan vrijwel elke sierbloeiende plant overkomen, maar die met ondiepe wortels en beperkte tolerantie voor droogte, volle zon en lage luchtvochtigheid zijn vatbaarder. Dit is een veelvoorkomend probleem en is vaak eenvoudig op te lossen. Soms is het echter het gevolg van ernstiger oorzaken, zoals plagen of ziekte van het wortelstelsel.

Verwelkende bloemen kunnen een teken zijn van een ongezond wortelstelsel. Elke aandoening die verhindert dat de plant voldoende water en voeding opneemt, kan leiden tot verwelkende bloemen en soms andere symptomen. Als de plant niet genoeg water heeft, kan hij de juiste druk in stengels, bladeren en bloemen niet handhaven, waardoor ze verwelken. Dit kan het gevolg zijn van fysieke schade, bijvoorbeeld door wortelbreuk tijdens het verpotten of aantasting door insecten zoals snijwormen. Als je je plant onlangs hebt verpot, is fysieke schade aan de wortels een waarschijnlijke oorzaak. Als je insecten ziet, eten ze mogelijk bladeren, wortels of bloemen. Schimmelinfecties kunnen ook wortelrot en schade veroorzaken, waardoor de opname van water en voedingsstoffen wordt voorkomen. Ten slotte kunnen verwelkende bloemen eenvoudigweg het gevolg zijn van leeftijd. Als er geen andere symptomen zichtbaar zijn, kan dit eenvoudigweg het natuurlijke einde van de levensduur van de bloem aangeven. Als het voorbarig lijkt, kan dit worden veroorzaakt door omgevingsfactoren: water, vochtigheid, licht of stress. Onderwater is een veelvoorkomende oorzaak. Evenzo drogen planten die zijn aangepast aan een hoge luchtvochtigheid gemakkelijk uit wanneer de luchtvochtigheid laag is, zoals in de winter of in droge klimaten. Te veel licht kan ook stress veroorzaken bij planten die schaduw nodig hebben, waardoor bloemen verwelken.