"Blight" is een overkoepelende term die wordt gebruikt om een categorie boomziekten te beschrijven die worden veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Takkenziekte komt voor wanneer schimmel de takken en twijgen van een boom aanvalt, waardoor takken langzaam afsterven. Takkenziekte kan tot op zekere hoogte van invloed zijn op de meeste soorten bomen, en het kan verschillende namen hebben, waaronder bacterievuur of stengelziekte. Het wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan schimmels die eerst takken aanvallen, vooral onrijpe groei. Blight komt meestal voor in warme, vochtige omstandigheden, dus komt het meest voor in de lente- en zomermaanden. Omdat specifieke omgevingsomstandigheden vereist zijn, kan de frequentie van de takkenziekte van jaar tot jaar variëren. Dit maakt de ziekte moeilijk onder controle te krijgen, omdat deze zich tussen bomen kan verspreiden en in korte tijd meerdere planten kan aantasten. In het ergste geval kunnen bomen aanzienlijke delen van hun gebladerte verliezen en geen fruit produceren. Jonge of ongezonde bomen kunnen volledig afsterven.

De eerste symptomen van de takkenziekte zijn dat het opkomende blad aan de uiteinden bruin of grijs wordt, vooral op de kleinste takken. Bruine vlekken bedekken het hele oppervlak van de bladeren, waardoor bladeren en stengels uiteindelijk verschrompelen en eraf vallen. Na verloop van tijd zal het stervende weefsel zich naar het midden van de plant verspreiden. Indien onbehandeld, kunnen binnen 3-4 weken na infectie sporen van de aanvallende schimmel op stervend gebladerte verschijnen. In sommige gevallen kunnen zich laesies vormen op de plek waar de tak aftakt van het gezonde weefsel. Takken kunnen gordel vertonen, wat een band van beschadigd weefsel is die de tak omringt. Een onbehandelde boom zal uiteindelijk al zijn blad verliezen en sterven.

Boktorren worden gekenmerkt door extreem lange antennes die vaak zo lang of langer zijn dan het lichaam van de kever. Volwassen boktorren variëren in grootte, vorm en kleur, afhankelijk van de soort. Ze kunnen 0,25 tot 3 inch lang zijn. De larven zijn wormachtig met een gerimpeld, wit tot geelachtig lichaam en een bruine kop. Boktorren zijn het hele jaar door actief, maar volwassenen zijn het meest actief in de zomer en herfst. Larven voeden zich het hele jaar door met hout. Zowel larven als volwassenen voeden zich met houtachtig weefsel. Enkele van de meest gevoelige soorten zijn es, berk, iep, populier en wilg. Indien onbehandeld, kunnen boktorren bomen doden.

Boktorren worden aangetrokken door gewonde, stervende of vers gekapte hardhoutbomen. Volwassenen leggen hun eieren in de lente, zomer en herfst op de schors van groenhout. Er kan sap rond de eierleggende plaatsen zijn. Zodra de eieren uitkomen, graven larven, de zogenaamde ronde-headed boorders, in de stam om zich te voeden. Ze kunnen een tot drie jaar tunnelen, afhankelijk van de voedingswaarde van het hout. Terwijl de larven zich voeden, laten ze zaagselachtige frass los aan de voet van de boom. Uiteindelijk veranderen de larven in poppen en vervolgens in volwassenen. Als de adulten tevoorschijn komen, laten ze op hun weg naar buiten gaten van 10 mm in de bast. Volwassenen voeden zich met bladeren, schors en scheuten van bomen voordat ze eieren leggen. Na een paar jaar gevoed te zijn met de boktorren , begint een boom bladeren te verliezen. Uiteindelijk zal het sterven.

Sommige boktorren zijn inheemse insecten en ze veroorzaken weinig schade. Daarom rechtvaardigen deze geen controle. Andere boktorren zijn invasieve plagen die recentelijk uit andere gebieden zijn geïntroduceerd. Deze soorten kunnen veel schade aanrichten aan hardhoutbomen.

Omgaan met de dieback in planten kan lastig zijn, deels omdat dit zowel de naam van een ziekte zelf is als een veel voorkomend symptoom van veel andere soorten ziekten. Dieback kan worden gekenmerkt door de progressieve, geleidelijke dood van scheuten, twijgen, wortels en takken, over het algemeen eerst bij de uiteinden. In veel gevallen wordt de dieback veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Deze ziekteverwekkers kunnen kankers, verwelkingen, stengel- of wortelrot en zelfs anthracnose veroorzaken, maar het meest voorkomende symptoom is natuurlijk dat verschillende plantendelen (of de hele plant) beginnen af te sterven.

De symptomen van de dieback kunnen geleidelijk of iets abrupter zijn. Meestal ontwikkelen ze zich echter traag en zijn ze meestal uniform over de verschillende delen van een plant. Sommige planten kunnen meer gelokaliseerde symptomen hebben, waarbij alle twijgen zijn aangetast of alle takken zijn aangetast, maar niet de rest van de plant. Enkele mogelijke symptomen zijn:

De symptomen van afsterven kunnen binnen slechts één seizoen optreden of elk jaar erger worden.

Er zijn verschillende soorten dieback , die elk een andere oorzaak hebben waarmee ze worden geassocieerd. " dieback " als een op zichzelf staand probleem, inclusief de aandoening die bekend staat als Staghead, wordt veroorzaakt door schimmel- of bacteriële infecties. Staghead is een langzame afsterving die optreedt op de bovenste takken van een boom, zo genoemd omdat de dode ledematen veel op de kop van een hert lijken. Andere oorzaken van dieback naamsymptomen zijn:

Bomen en struiken die worden aangevallen door insecten, blootgesteld aan extreem hoge of lage temperaturen, of ernstige en frequente fluctuaties in bodemvocht ervaren, hebben de meeste kans om te lijden aan de dieback . Deze stressfactoren, alleen of in combinatie met elkaar, kunnen de groei van bladeren en scheuten verminderen en leiden tot de dood van twijgen en takken. Hoewel elk van deze problemen kan leiden tot een dieback , treden de ernstigste gevolgen meestal op wanneer de wortels van een plant worden beschadigd. Evenzo hebben bomen en struiken die onjuist of op ongunstige locaties zijn geplant, meer kans om deze aandoening te ontwikkelen.

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.

Kroongal is een bacteriële ziekte die veel verschillende soorten struiken aantast. Het produceert lelijke gezwellen die gallen worden genoemd op stengels, takken en wortels. Deze gallen belemmeren de groei van planten en verzwakken ze. Dit komt omdat ze de stroom van water en voedingsstoffen van de wortels naar andere delen van de plant verstoren. Kroongal groei is over het algemeen sneller tijdens warm weer. Er zijn geen chemische oplossingen beschikbaar die deze ziekte kunnen doden. De aanwezigheid van gallen leidt echter meestal niet tot de dood van een plant. Deze gallen kunnen gemakkelijk worden verspreid naar andere planten via besmet gereedschap of grond.

Kroongal wordt het vaakst gezien op lagere takken. Deze ziekte verschijnt als misvormde gezwellen op stengels, takken of wortels die in de loop van de tijd geleidelijk groter worden. Naarmate de gallen groter worden, worden ze hard en houtachtig. Hun uiterlijk is meestal bruin en kurkachtig. De plant zal symptomen van groeiachterstand vertonen en er kunnen aanwijzingen zijn voor afsterven van de toppen.

Kroongal wordt veroorzaakt door de bacterie Agrobacterium tumefaciens . Deze bacterie leeft in de bodem en kan daar jarenlang overleven. Het wordt op de plant verspreid door opspattend water uit verontreinigde grond. Geïnfecteerde snoeigereedschappen kunnen de ziekte ook op planten verspreiden. De bacteriën komen de plant binnen via open wonden. Deze kunnen worden veroorzaakt door bijtende insecten of schade door tuingereedschap zoals grasmaaiers. Ook snoeimessen die niet zijn behandeld, kunnen door deze bacteriële ziekte worden geïnfecteerd. Zodra de bacteriën de plant zijn binnengedrongen, stimuleren ze een snelle groei in plantencellen, en dit is de oorzaak van de abnormale groei.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is: