Verkleurde vlekken op het gebladerte van planten zijn een van de meest voorkomende ziekteproblemen die mensen waarnemen. Deze vlekken worden veroorzaakt door schimmel- en bacteriële ziekten, waarbij de meeste infecties verband houden met een schimmelpathogeen. Bruine vlek kan voorkomen op alle kamerplanten, bloeiende sierplanten, groenteplanten en bladeren van bomen, struiken en heesters. Geen enkele plant is er resistent tegen en het probleem is erger in warme, natte omgevingen. Het kan op elk moment in de levensfase voorkomen, zolang er bladeren aanwezig zijn. Kleine bruinachtige vlekken verschijnen op het gebladerte en worden groter naarmate de ziekte vordert. In ernstige gevallen wordt de plant of boom verzwakt wanneer de laesies de fotosynthese onderbreken of ontbladering veroorzaken.

In de meeste gevallen heeft de bruine vlek slechts invloed op een klein percentage van de hele plant, die op een klein deel van de bladeren voorkomt. Een kleine infectie legt slechts een kleine belasting op de plant. Als het echter onbehandeld blijft en de ziekte zich over meerdere seizoenen voortzet, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid en productiviteit van het geïnfecteerde exemplaar.

Ernstige symptomen

Bruine vlek , of bladvlek, is een veel voorkomende beschrijvende term die wordt gegeven aan verschillende ziekten die de bladeren van planten en bomen aantasten. Ongeveer 85% van de ziekten met bladvlekken is te wijten aan schimmels of schimmelachtige organismen. Soms wordt de bruine vlek veroorzaakt door een bacteriële infectie of insectenactiviteit met vergelijkbare symptomen. Als de omstandigheden warm zijn en de bladoppervlakken nat zijn, worden schimmelsporen die door wind of regen worden getransporteerd, op het oppervlak terechtgekomen en eraan vastgeklampt. Ze breken de celwanden niet af, maar groeien in de ruimte tussen het plantenplasmamembraan en de plantencelwand. Terwijl de sporen zich voortplanten, geven ze toxines en enzymen af die necrotische vlekken (dwz dood weefsel) op de bladeren veroorzaken, waardoor de schimmels de producten kunnen consumeren die vrijkomen wanneer de cellen afbreken.

Als er bruine of zwarte vlekken op de onrijpe vruchten van planten zijn, is de kans groot dat de vruchtvlek de schuld is. Dit is een informele term die wordt gebruikt om verschillende soorten ziekten te beschrijven die allemaal dezelfde symptomen veroorzaken: onaantrekkelijke plekken op groenten en fruit. Er zijn een paar verschillende boosdoeners achter de vruchtvlek , waaronder bacteriële vlek, bacteriële vlek en andere gerelateerde ziekten (zoals vroege bacterievuur). Hier zijn enkele symptomen en mogelijke oplossingen om te overwegen.

De symptomen van de vruchtvlek variëren afhankelijk van het type plant dat wordt aangetast en door welke specifieke ziekteverwekker de schuldige is. Vrijwel elk type plant kan worden beïnvloed door de vruchtvlek , waaronder tomaten, peren, pruimen, uien, aardbeien, selderij, perziken en meer. Hier zijn enkele voorbeelden van mogelijke symptomen: Kleine fruitplek Kleine vlekken worden meestal geassocieerd met bacteriële vlek.

Grote fruitplek Grote vlekken worden vaak gezien op planten die lijden aan bacteriële vlekken, vroege bacterievuur en aanverwante ziekten.

Er zijn een paar boosdoeners achter de vruchtvlek . Deze zijn zowel afhankelijk van de ziekteverwekker als van het type plant. Bacteriële vlek en bacteriële vlek zijn beide veel voorkomende ziekten die tomaten, gemalen kersen en andere planten kunnen aantasten. Bacteriële vlek wordt veroorzaakt door Pseudomonas syringae . Het werd voor het eerst ontdekt in de Verenigde Staten in 1933 en komt het meest voor in tomaten en nabijgelegen onkruid, maar kan ook andere soorten planten en hun fruit aantasten. Het komt vaker voor bij lage temperaturen (minder dan 75 ) en hoge vochtigheid. Bacteriële vlek wordt veroorzaakt door Xanthomonas campestris pv. Vesicatoria . Deze ziekte werd voor het eerst ontdekt in 1912 in Texas en komt vaker voor bij warm weer en bij hoge luchtvochtigheid.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Bladmisvorming manifesteert zich in de vorm van gekrulde, komvormige of vervormde bladeren, vaak voor het eerst gezien in de lente. Er zijn een aantal verschillende mogelijkheden met betrekking tot de oorzaak en het zal niet altijd gemakkelijk zijn om het probleem te isoleren zonder laboratoriumanalyse. In de meeste gevallen moet de tuinman de oorzaak echter kunnen isoleren door nauwkeurig onderzoek van de plant en de plaatselijke omstandigheden.

De plant heeft abnormale bladeren ontwikkeld. Ze lijken misschien op bladkrul, maar vertonen andere problemen, zoals:

De oorzaken zijn wijdverbreid en gevarieerd en de tuinman zal planten zorgvuldig moeten onderzoeken en rekening moeten houden met omgevingsfactoren. Ziekte door insectenschade : Mijten, bladluizen en andere insecten die zich tegoed doen aan plantenbladeren, kunnen ze kwetsbaar maken voor virale en bacteriële ziekten. Sommige, zoals bladgallen en roest, produceren vervormde bladeren. Als de tuinman insecten op de planten ziet, is het insect waarschijnlijk de boosdoener. Sommige mijten zijn te klein om te zien, en laboratoriumanalyse kan nodig zijn. Blootstelling aan herbiciden : Herbiciden kunnen plantenbladeren belasten. Dit kan leiden tot groeiachterstand en een krullend, komvormig uiterlijk. Zelfs als de eigenaar van de plant geen herbiciden heeft toegepast, kan het opdrijven van herbiciden en planten in verontreinigde grond planten aan deze chemicaliën blootstellen. Als alle planten in een gebied vervormde bladeren hebben, is de oorzaak waarschijnlijk herbiciden. Blootstelling aan herbiciden wordt ook gekenmerkt door smalle nieuwe bladeren. Minder dan ideale groeiomstandigheden : als planten worden blootgesteld aan koude temperaturen op het moment dat hun bladeren uit de knop komen, kunnen ze onvolgroeid en misvormd raken. Als er misvormde bladeren optreden direct na een koude periode of vorst, is dit waarschijnlijk de oorzaak. Te veel en te weinig water kan ook misvormde bladeren veroorzaken. Bladeren die naar beneden krullen maar niet vervormen, is waarschijnlijker een probleem met water geven dan een bladvervorming. Tekorten aan voedingsstoffen : Een gebrek aan essentiële voedingsstoffen tijdens de groeifase, waaronder borium, calcium en molybdeen, kan ertoe leiden dat plantenbladeren onvolgroeid of misvormd groeien. Als een voedingstekort de oorzaak is, zullen de bladeren ook verkleuren. Schimmelinfecties : een verscheidenheid aan schimmelpathogenen kan bladeren vervormen, zoals het geval is bij Peach leaf curl.

Meeldauw is een veel voorkomende ziekte en de plaag van veel hoveniers. Het beïnvloedt een grote verscheidenheid aan planten, waaronder veel soorten groenten. De ziekte is gemakkelijk te identificeren, maar niet altijd gemakkelijk om van af te komen zodra deze planten begint te infecteren. Meeldauw gedijt in warme, vochtige omstandigheden en kan zich snel van plant tot plant verspreiden. Hoewel deze ziekte de planten niet zal doden, zal een ernstige besmetting de plantengroei en fruitproductie remmen.

Meeldauw verschijnt als lichtgele vlekken op bladeren. Deze vlekken worden dan wit en zien er poederachtig uit. De schimmel verspreidt zich snel zowel aan de boven- en onderkant van de bladeren als aan de plantstelen. Deze witte, poederachtige vlekken zullen samenkomen en al snel lijkt bijna het hele oppervlak van het blad wit. Uiteindelijk zullen de randen van het blad bruin en droog worden en beginnen af te sterven. Bij ernstige infecties worden zelfs de bloemknoppen wit en misvormd. Fruit rijpt voortijdig en is oneetbaar.

Meeldauw wordt veroorzaakt door een schimmel. Er zijn veel verschillende soorten schimmelziekten die een meeldauw veroorzaken. De schimmelsporen overwinteren in bladknoppen en op plantaardig materiaal dat in de grond eronder is gevallen. Als het weer warmer wordt, worden deze sporen vervolgens door water, wind en insecten naar de plant gedragen. Meeldauw kan ook ernstiger zijn in gebieden met een warm, droog klimaat, hoewel de sporen enige vochtigheid nodig hebben om te ontkiemen.