Bladmijten zijn frustrerende plagen die te vinden zijn op zowel binnen- als buitenplanten. Ze tasten alle soorten planten aan, van struiken tot groentegewassen en alles daartussenin. Deze kleine plagen voeden zich met sap via bladeren of naalden en veroorzaken symptomen die gemakkelijk te verwarren zijn met droogtestress. Ernstig aangetaste planten kunnen doodgaan. Dit ongedierte is nauw verwant aan spinnen, maar biedt niet alle ongediertebestrijdende voordelen van hun naaste spinachtige neven. Ze zijn extreem klein, over het algemeen ongeveer 0,5 mm lang en geel tot oranje van kleur. Wanneer plagen ongecontroleerd blijven, kunnen ze de groei van planten ernstig belemmeren of zelfs volledig doden.

Bladmijten gebruiken priemende en zuigende monddelen om zich te voeden met het sap dat aanwezig is aan de onderkant van naalden en bladeren. Hierdoor kunnen er kleine witte of gele vlekjes op het plantenweefsel ontstaan, totdat het hele blad gebleekt of gebronsd begint te worden. Deze voedingsactiviteit kan ertoe leiden dat nieuwe bloemen en bladeren zich in onvolgroeide of vervormde vormen ontwikkelen. Hoewel individuele mijten misschien te klein zijn om gemakkelijk op te merken, creëren ze een weefsel dat misschien wel het meest duidelijke en kenmerkende teken is van een besmetting met de bladmijten . Dit weefsel bevestigt de eitjes van de volgende generatie aan het blad. Eieren kunnen overleven in winterse omstandigheden, hoewel ze pas uitkomen als het warm en droog is. Warmere temperaturen verhogen hun ontwikkelingstempo en bij zomerweer of warme binnentemperaturen kunnen kolonies met een bladmijten zich elke 1 tot 2 weken voortplanten. Bladeren kunnen vallen van ernstig aangetaste planten en zonder behandeling kunnen ze onvolgroeid raken of zelfs afsterven.

Te nemen stappen om de bladmijten van planten te verwijderen:

Wolluizen zijn sapzuigende insecten van de familie Pseudococcidae. Ze produceren een witte wasachtige afscheiding waardoor ze eruitzien als een meelstof. Ze gedijen goed in warme vochtige omstandigheden en worden daarom vaak aangetroffen op kamerplanten of in kassen, waar ze de neiging hebben zich te verstoppen in spleten zoals bladknollen en aan de basis van stengels. Eenmaal in positie bewegen ze niet en concentreren ze zich in plaats daarvan op het zuigen van sap van de waardplant.

Deze wezens zijn vrij gemakkelijk te identificeren, maar omdat ze zich in spleten verbergen, moet de tuinman ze zoeken. Kleine witte wollig ogende stippen zijn te zien in de bladas en onder bladeren. Aanvankelijk kan het lijken alsof de plant wat licht meelachtig stof of stukjes katoenpluis heeft verzameld. De eerste plagen zijn meestal vrij klein, maar als ze niet worden aangepakt, planten deze wezens zich snel voort en kunnen ze de gezondheid van de plant bedreigen. Ernstig aangetaste planten zullen vergelende bladeren vertonen die geen normale textuur hebben en zacht worden.

Wolluizen zijn niet moeilijk te controleren als ze eenmaal worden gezien. Als de tuinman goed oplet, kunnen ze worden aangepakt voordat ze zich vestigen.

Voor ernstige gevallen: - Besproei de hele plant met insectendodende zeep of neemolie. Vermijd sproeien op zonnige dagen en zorg ervoor dat u contact maakt met de wolluizen .

Bladkevers varieert in grootte van 1,5 mm tot 20 mm . Zowel volwassen kevers als hun larven eten de bladeren van veel verschillende soorten planten. Er zijn meer dan 35.000 verschillende soorten bladkevers , in verschillende kleuren, waaronder goud, groen, geel gestreept en rood gestreept. Sommige hiervan zijn aangezien voor lieveheersbeestjes vanwege hun vorm en kleur. Ze kunnen ovaal, rond of langwerpig van vorm zijn. Deze insectenplagen zijn het meest actief in de lente en de zomer. Als ze niet worden bestreden, kunnen bladkevers veel schade aanrichten aan groentegewassen en sierplanten. Ze voeden zich met de bladeren, bloemen, stengels, wortels en vruchten van verschillende planten. Ze kunnen vliegen, wat betekent dat ze gemakkelijk van de ene plant naar de andere kunnen gaan. Sommige soorten met een bladkevers richten zich slechts op één specifiek gewas, terwijl andere zich op veel verschillende soorten planten richten. Hoewel veel van de schade die ze veroorzaken cosmetisch is, kan een plaag een plant verzwakken en vatbaar maken voor andere, meer problematische ziekten.

De eerste tekenen van een bladkevers zijn kleine zichtbare gaatjes in bladeren. Bladeren verkleuren dan en er zijn donkere keverkeutels te zien. Als de bladeren geel en bruin worden, vallen ze van de plant op de grond. Sommige bladeren zullen geskelettiseerd lijken met alleen de nerven die nog over zijn. De besmetting begint in het voorjaar, wanneer de volwassen kevers uit de grond komen en hun eieren op de bladeren van planten leggen. Wanneer deze eieren uitkomen, beginnen de jonge nimfen op de bladeren te kauwen terwijl ze opgroeien. Zodra de bladkevers groot en volwassen is, vallen ze op de grond en verpoppen ze zich in de winter in de grond voordat ze de cyclus helemaal opnieuw beginnen. Bladkevers eet ook gaten in groenten en fruit. Deze kunnen worden gezien als kleine ronde gaatjes die soms een groter bruin gebied om zich heen hebben.

Voor minder ernstige gevallen:

Om meer ernstige plagen te behandelen:

Zwarte vlek is een schimmel die grotendeels bladeren aantast op een verscheidenheid aan sierplanten, ze bedekt met donkere vlekken met gele ringen en ze uiteindelijk doodt. De schimmel is vaak gewoon lelijk, maar als hij de hele plant infecteert, kan hij de fotosynthese verstoren door te veel bladeren te doden. Daarom is het belangrijk om op de hoogte te zijn van de beste methoden om deze ziekten te voorkomen en te behandelen als deze in de tuin voorkomen.

Hier zijn enkele van de meest voorkomende symptomen van een zwarte vlek :

Hoewel de meeste vormen van zwarte vlek naamschimmel weinig risico vormen voor de algehele gezondheid van een plant, vinden veel tuinders ze lelijk. Ernstige gevallen kunnen ook een plant verzwakken, waardoor deze vatbaarder wordt voor andere pathogenen en ziekten.

Zwarte vlek wordt verspreid door verschillende soorten schimmels, die enigszins verschillen afhankelijk van of ze zich in hun seksuele of aseksuele stadia bevinden. De schimmelsporen blijven gedurende de winter hangen in gevallen bladeren en laesies op stokken. In het voorjaar worden de sporen op de bladeren gespat, waardoor ze binnen zeven uur na vocht een infectie veroorzaken en bij temperaturen tussen 75 en 85 ° F met een hoge relatieve vochtigheid. In slechts twee weken worden duizenden extra sporen geproduceerd, waardoor de ziekte ook gemakkelijk nabijgelegen gezonde planten kan infecteren. Er zijn verschillende factoren die ervoor kunnen zorgen dat een plant meer kans heeft op een zwarte vlekinfectie. Hier zijn enkele van de meest voorkomende: