Littekens ontstaan wanneer plantwonden genezen. De wonden kunnen veroorzaakt worden door mensen of dieren die langs de plant lopen. Hierdoor ontstaan steeds kleine wondjes die weer moeten genezen. Ze kunnen ook veroorzaakt worden door insecten en andere plagen die de plant aantasten, of door verbranding door de zon.

Het litteken kan wat harder aanvoelen dan de rest van de plant, net zoals een bloedkorst op de huid van een mens, of eelt op de handen. Dit gebeurt om de plaats van de wond te beschermen tegen een nieuwe wond. Maar ook dit littekenweefsel kan weer beschadigd worden, waardoor er een steeds dikkere laag op de plant komt. Dat kan eruit zien als een vergroeiing.

Achterhaal eerst waardoor de wond veroorzaakt is en kies dan de juiste oplossing.

Voorkomen van verwonding en littekens begint bij de aanschaf van de plant.

Alle planten hebben licht nodig, en als ze het niet ontvangen in de hoeveelheden die ze nodig hebben, verstoort dit hun groei in een proces dat bekend staat als etiolatie. In wezen gebruiken geëtioleerde planten al hun energie om groter te worden in een wanhopige poging om een positie te bereiken waarin ze aan hun lichtbehoefte kunnen voldoen. Veel andere groeifactoren worden hierdoor geschaad, en dus kunnen lichtarme planten zwak en vervormd worden totdat ze bijna onherkenbaar zijn. Tekort aan licht naamsymptomen worden het vaakst gezien bij kamerplanten, maar buitenexemplaren kunnen ook worden aangetast.

Hoewel de symptomen bij verschillende planten zullen variëren, zijn de algemene symptomen van de tekort aan licht gemakkelijk te herkennen.

Planten hebben zonlicht in verschillende hoeveelheden nodig voor fotosynthese - een proces dat energie produceert voor groei en de productie van fruit en bloemen. Tekort aan licht zorgt ervoor dat een plant alle energie omleidt naar opwaartse (apicale) groei om beter licht te vinden. Planthormonen, auxines genaamd, worden vanaf de actief groeiende top van de plant naar beneden getransporteerd om de laterale groei te onderdrukken. Een daling van de cellulaire pH triggert expansines, niet-enzymatische celwandeiwitten, om celwanden los te maken en ze langer te laten worden. Deze verlenging resulteert in de abnormale verlenging van stengels, vooral internodiën, of plant "legginess" die wordt waargenomen in geëtoleerde planten.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Zachtrot is een veel voorkomende ziekte die vooral groenten en fruit aantast. Het kan voorkomen terwijl planten groeien, maar komt vaker voor als de producten zijn geoogst. De meest gevoelige planten zijn vlezige groenten zoals tomaten, sla, zoete aardappel, paprika, bananen, aubergines, pompoen, komkommer, avocado's en aardappelen. Veel vetplanten zijn ook gevoelig voor zachtrot. Dit is vooral het geval wanneer de plant enige schade heeft opgelopen, omdat bacteriën de vetplant binnendringen via de open wond.

Aanvankelijk wordt de ziekte gespot in de vorm van zachte, natte, crème-tot-bruine necrotische vlekken. Deze kunnen voorkomen op fruit en groenten, inclusief knollen, of sappige bladeren en stengels. De vlekken zijn omgeven door een donkerbruine tot zwarte ring. Naarmate de ziekte vordert, raakt het plantendeel besmet met een zachte en slijmerige rot die een vieze geur heeft. Inwendig is een donkere verkleuring te zien. Aardappelen, zoete aardappelen en andere knollen zullen deze rot onder de schil vertonen. Vruchten zoals avocado's vertonen een donkere metaalachtige glans aan de buitenkant en het vruchtvlees is grijs tot zwart. Het vlees heeft ook een bedorven geur. Vetplanten met zachtrot hebben waterig uitziende korsten op de stengels of bladeren. Naarmate de ziekte vordert, worden de vlekken bruin tot zwart en kunnen ze een stinkende afscheiding hebben. Voor vetplanten met kortere stelen kan het moeilijker zijn om de vroegste symptomen op te merken, en de zachtrot wordt mogelijk pas opgemerkt als de plant al vanuit het midden begint te rotten.

Zachtrot wordt veroorzaakt door de bacterie Erwinia cartovorum . Deze bacterie scheidt enzymen af die de celwandstructuur van de plant afbreken. Dit vernietigt het plantenweefsel en zorgt ervoor dat de plant of de vrucht ervan gaat rotten. De bacterie leeft in gewasresten, maar ook in bodem en water, inclusief de oceaan. Het infecteert planten via open wonden, inclusief die veroorzaakt door te veel water bij vetplanten. Het wordt normaal verspreid door opspattend water, insecten en wind. Infectie is erger bij warm en vochtig weer.