Zachtrot is een veel voorkomende ziekte die vooral groenten en fruit aantast. Het kan voorkomen terwijl planten groeien, maar komt vaker voor als de producten zijn geoogst. De meest gevoelige planten zijn vlezige groenten zoals tomaten, sla, zoete aardappel, paprika, bananen, aubergines, pompoen, komkommer, avocado's en aardappelen. Veel vetplanten zijn ook gevoelig voor zachtrot. Dit is vooral het geval wanneer de plant enige schade heeft opgelopen, omdat bacteriën de vetplant binnendringen via de open wond.

Aanvankelijk wordt de ziekte gespot in de vorm van zachte, natte, crème-tot-bruine necrotische vlekken. Deze kunnen voorkomen op fruit en groenten, inclusief knollen, of sappige bladeren en stengels. De vlekken zijn omgeven door een donkerbruine tot zwarte ring. Naarmate de ziekte vordert, raakt het plantendeel besmet met een zachte en slijmerige rot die een vieze geur heeft. Inwendig is een donkere verkleuring te zien. Aardappelen, zoete aardappelen en andere knollen zullen deze rot onder de schil vertonen. Vruchten zoals avocado's vertonen een donkere metaalachtige glans aan de buitenkant en het vruchtvlees is grijs tot zwart. Het vlees heeft ook een bedorven geur. Vetplanten met zachtrot hebben waterig uitziende korsten op de stengels of bladeren. Naarmate de ziekte vordert, worden de vlekken bruin tot zwart en kunnen ze een stinkende afscheiding hebben. Voor vetplanten met kortere stelen kan het moeilijker zijn om de vroegste symptomen op te merken, en de zachtrot wordt mogelijk pas opgemerkt als de plant al vanuit het midden begint te rotten.

Zachtrot wordt veroorzaakt door de bacterie Erwinia cartovorum . Deze bacterie scheidt enzymen af die de celwandstructuur van de plant afbreken. Dit vernietigt het plantenweefsel en zorgt ervoor dat de plant of de vrucht ervan gaat rotten. De bacterie leeft in gewasresten, maar ook in bodem en water, inclusief de oceaan. Het infecteert planten via open wonden, inclusief die veroorzaakt door te veel water bij vetplanten. Het wordt normaal verspreid door opspattend water, insecten en wind. Infectie is erger bij warm en vochtig weer.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Littekens ontstaan wanneer plantwonden genezen. De wonden kunnen veroorzaakt worden door mensen of dieren die langs de plant lopen. Hierdoor ontstaan steeds kleine wondjes die weer moeten genezen. Ze kunnen ook veroorzaakt worden door insecten en andere plagen die de plant aantasten, of door verbranding door de zon.

Het litteken kan wat harder aanvoelen dan de rest van de plant, net zoals een bloedkorst op de huid van een mens, of eelt op de handen. Dit gebeurt om de plaats van de wond te beschermen tegen een nieuwe wond. Maar ook dit littekenweefsel kan weer beschadigd worden, waardoor er een steeds dikkere laag op de plant komt. Dat kan eruit zien als een vergroeiing.

Achterhaal eerst waardoor de wond veroorzaakt is en kies dan de juiste oplossing.

Voorkomen van verwonding en littekens begint bij de aanschaf van de plant.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is: