Littekens ontstaan wanneer plantwonden genezen. De wonden kunnen veroorzaakt worden door mensen of dieren die langs de plant lopen. Hierdoor ontstaan steeds kleine wondjes die weer moeten genezen. Ze kunnen ook veroorzaakt worden door insecten en andere plagen die de plant aantasten, of door verbranding door de zon.

Het litteken kan wat harder aanvoelen dan de rest van de plant, net zoals een bloedkorst op de huid van een mens, of eelt op de handen. Dit gebeurt om de plaats van de wond te beschermen tegen een nieuwe wond. Maar ook dit littekenweefsel kan weer beschadigd worden, waardoor er een steeds dikkere laag op de plant komt. Dat kan eruit zien als een vergroeiing.

Achterhaal eerst waardoor de wond veroorzaakt is en kies dan de juiste oplossing.

Voorkomen van verwonding en littekens begint bij de aanschaf van de plant.

Verkleurde vlekken op het gebladerte van planten zijn een van de meest voorkomende ziekteproblemen die mensen waarnemen. Deze vlekken worden veroorzaakt door schimmel- en bacteriële ziekten, waarbij de meeste infecties verband houden met een schimmelpathogeen. Bruine vlek kan voorkomen op alle kamerplanten, bloeiende sierplanten, groenteplanten en bladeren van bomen, struiken en heesters. Geen enkele plant is er resistent tegen en het probleem is erger in warme, natte omgevingen. Het kan op elk moment in de levensfase voorkomen, zolang er bladeren aanwezig zijn. Kleine bruinachtige vlekken verschijnen op het gebladerte en worden groter naarmate de ziekte vordert. In ernstige gevallen wordt de plant of boom verzwakt wanneer de laesies de fotosynthese onderbreken of ontbladering veroorzaken.

In de meeste gevallen heeft de bruine vlek slechts invloed op een klein percentage van de hele plant, die op een klein deel van de bladeren voorkomt. Een kleine infectie legt slechts een kleine belasting op de plant. Als het echter onbehandeld blijft en de ziekte zich over meerdere seizoenen voortzet, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid en productiviteit van het geïnfecteerde exemplaar.

Ernstige symptomen

Bruine vlek , of bladvlek, is een veel voorkomende beschrijvende term die wordt gegeven aan verschillende ziekten die de bladeren van planten en bomen aantasten. Ongeveer 85% van de ziekten met bladvlekken is te wijten aan schimmels of schimmelachtige organismen. Soms wordt de bruine vlek veroorzaakt door een bacteriële infectie of insectenactiviteit met vergelijkbare symptomen. Als de omstandigheden warm zijn en de bladoppervlakken nat zijn, worden schimmelsporen die door wind of regen worden getransporteerd, op het oppervlak terechtgekomen en eraan vastgeklampt. Ze breken de celwanden niet af, maar groeien in de ruimte tussen het plantenplasmamembraan en de plantencelwand. Terwijl de sporen zich voortplanten, geven ze toxines en enzymen af die necrotische vlekken (dwz dood weefsel) op de bladeren veroorzaken, waardoor de schimmels de producten kunnen consumeren die vrijkomen wanneer de cellen afbreken.

Uw plant ontwikkelt gele bladeren en gaat langzamer groeien. De grond voelt voortdurend nat aan.

Dit zijn klassieke tekenen van waterverzadiging. Er bevindt zich te veel vocht in de bodem, waardoor de wortels onvoldoende zuurstof krijgen en langzaam verstikken. Daardoor kan de plant niet de nodige voedingsstoffen opnemen. De plant probeert te overleven door minder energie te gebruiken voor de bladeren, waardoor deze geel worden en verdorren.

Het niet aanpakken van waterverzadiging kan al snel de hele plant doden.

Pak de problemen met de waterhuishouding meteen aan, en de plant zou zich spoedig moeten herstellen.

Beoordeel eerst de omvang van de schade om te bepalen of deze licht of ernstig is.

Bij lichte schade hoeft u alleen maar minder of geen water te geven om de plant weer tot leven te brengen. Laat de bovenste twee centimeter grond tussen de gietbeurten door uitdrogen.

Als de schade ernstig is:

Na een paar weken zou u al verbetering moeten zien.

Verminder het risico op waterverzadiging van uw plant door de frequentie van de watergift waar nodig aan te passen.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Kleine, hobbelige gezwellen over de hele stengel van een plant is een klassiek teken van de wolluizen . Deze zuigende insecten begraven hun monddelen in de bladeren, het fruit of de schors van bomen, struiken en andere planten. Na verloop van tijd kan de wolluizen hun gastheren ernstig beschadigen. Wolluizen zijn niet slechts één soort insecten, maar zijn in plaats daarvan een grote, diverse groep van meer dan 8.000 individuele soorten, waaronder zachte schubben (bruine zachte schaal, donzige esdoornschaal, Europese iepschaal) en gepantserde schalen (oesterschelpschaal, euonymusschaal, San José-schaal). Deze kleine plagen kunnen tussen de 3-10 mm lang zijn en zijn nauw verwant aan wittevlieg en bladluizen. Ondanks de verschillen in grootte en uiterlijk, is het enige dat alle wolluizen hebben, dat ze onder een waslaag groeien. Deze bekleding lijkt een beetje op de schubben van een vis of een reptiel - vandaar de naam. Het beschermt het insect tegen schade. Wolluizen voeden zich met een grote verscheidenheid aan planten, maar komen het meest voor op kruidachtige sierplanten (zowel binnen als buiten), evenals talrijke soorten struiken en bomen. Wolluizen zijn gemakkelijk over het hoofd te zien, deels omdat ze zo klein zijn en ook omdat ze niet op echte insecten lijken. Het is echter belangrijk om actie te ondernemen zodra ze worden opgemerkt om de gezondheid van de planten te waarborgen.

Het meest voor de hand liggende symptoom is de aanwezigheid van groepen insecten zelf, die veel lijken op hobbelige gezwellen op planten, over het algemeen vrij klein (minder dan de grootte van een muntstuk). Wolluizen hebben de neiging om samen te clusteren en verschijnen allemaal tegelijk. De insecten komen uit eieren binnen deze schubben en ontwikkelen zich door twee groeifasen voordat ze volwassen worden. Eenmaal volwassen produceren volwassen vrouwtjes eieren die ze onder hun lichaam verbergen. Deze komen uiteindelijk uit in kleine kruipers, die geel tot oranje zijn, en beginnen binnen een dag of twee te eten. Ze zuigen sap door hun naaldachtige monddelen en scheiden tijdens het eten een substantie uit die honingdauw wordt genoemd. Omdat de wolluizen er subtiel uitzien, kunnen symptomen bij de waardplanten het eerste teken zijn dat wordt opgemerkt. Omdat de insecten alle voedingsstoffen van de plant opeten, zullen de bladeren voortijdig vallen en wordt de groei van planten belemmerd. Dode of gebruinde bladeren kunnen lange tijd op de door kalk aangetaste takken blijven zitten. Roetzwam kan ook verschijnen op aangetaste planten, die groeien in de honingdauw die de insecten achterlaten. Het is een zwarte schimmel die pluizig en onaantrekkelijk is. De roetachtige schimmelgroei zorgt ervoor dat planten geel worden, omdat het het proces van fotosynthese verstoort.

Buiten houden het weer en de natuurlijke vijanden van de wolluizen (zoals lieveheersbeestjes en sluipwespen) dit ongedierte meestal op afstand. Wanneer hun aantal overvloedig wordt (of wanneer de wolluizen van invloed is op kamerplanten), zijn interventies nodig. Hier zijn enkele opties:

Er zitten kleine, gelige stipjes op het blad van de plant die niet weggeveegd kunnen worden. Sapzuigende insecten, zoals bladluis, witte vlieg, spint, trips, schildluis, dopluis, veroorzaken deze stipjes.

Deze insecten zuigen het sap uit de bladnerven. De meeste van deze insecten zie je in de zomermaanden, omdat veel planten dan een beetje verzwakt zijn door warmte en droogte. Ook planten deze beestjes zich makkelijker voort bij hoge temperaturen.

Sapzuigende plaaginsecten zullen zelf de plant waarschijnlijk niet kapot maken, maar ze verzwakken deze waardoor andere plagen en ziektes toeslaan. Bovendien verspreiden de insecten virussen en bacteriën door de tuin.

Sapzuigende insecten zijn vaak lastig te zien, omdat ze zich meestal aan de onderkant van het blad bevinden. Controleer regelmatig steekproefsgewijs het blad van uw planten, eventueel met een loep. Indien er beestjes zichtbaar zijn, ga dan als volgt te werk:

Een kamerplant kan ondergedompeld worden in water om de beestjes te verwijderen.

• Houd de planten gezond, dan zijn ze minder vatbaar voor plagen

• Verwijder onkruid regelmatig

• Plaats lokhuisjes om nuttige insecten de tuin in de lokken

• Plant kruidige planten, daar houden veel plaaginsecten niet van