Verkleurde vlekken op het gebladerte van planten zijn een van de meest voorkomende ziekteproblemen die mensen waarnemen. Deze vlekken worden veroorzaakt door schimmel- en bacteriële ziekten, waarbij de meeste infecties verband houden met een schimmelpathogeen. Bruine vlek kan voorkomen op alle kamerplanten, bloeiende sierplanten, groenteplanten en bladeren van bomen, struiken en heesters. Geen enkele plant is er resistent tegen en het probleem is erger in warme, natte omgevingen. Het kan op elk moment in de levensfase voorkomen, zolang er bladeren aanwezig zijn. Kleine bruinachtige vlekken verschijnen op het gebladerte en worden groter naarmate de ziekte vordert. In ernstige gevallen wordt de plant of boom verzwakt wanneer de laesies de fotosynthese onderbreken of ontbladering veroorzaken.

In de meeste gevallen heeft de bruine vlek slechts invloed op een klein percentage van de hele plant, die op een klein deel van de bladeren voorkomt. Een kleine infectie legt slechts een kleine belasting op de plant. Als het echter onbehandeld blijft en de ziekte zich over meerdere seizoenen voortzet, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid en productiviteit van het geïnfecteerde exemplaar.

Ernstige symptomen

Bruine vlek , of bladvlek, is een veel voorkomende beschrijvende term die wordt gegeven aan verschillende ziekten die de bladeren van planten en bomen aantasten. Ongeveer 85% van de ziekten met bladvlekken is te wijten aan schimmels of schimmelachtige organismen. Soms wordt de bruine vlek veroorzaakt door een bacteriële infectie of insectenactiviteit met vergelijkbare symptomen. Als de omstandigheden warm zijn en de bladoppervlakken nat zijn, worden schimmelsporen die door wind of regen worden getransporteerd, op het oppervlak terechtgekomen en eraan vastgeklampt. Ze breken de celwanden niet af, maar groeien in de ruimte tussen het plantenplasmamembraan en de plantencelwand. Terwijl de sporen zich voortplanten, geven ze toxines en enzymen af die necrotische vlekken (dwz dood weefsel) op de bladeren veroorzaken, waardoor de schimmels de producten kunnen consumeren die vrijkomen wanneer de cellen afbreken.

Gebrek aan voedingsstoffen kan op veel verschillende manieren op planten worden gezien. Kortom, het gebrek aan voedingsstoffen zal de plantengroei remmen, zwakke stengels en bladeren produceren en planten blootstellen aan infectie door plagen en ziekten. Planten gebruiken de voedingsstoffen uit de bodem om hen te helpen bij de fotosynthese. Dit zorgt op zijn beurt voor een gezonde plantengroei. Planten die onvoldoende voedingsstoffen bevatten, zien er mat en ongezond uit. Uiteindelijk, als dit niet wordt aangepakt, zullen de planten sterven. De belangrijkste voedingsstoffen die planten nodig hebben, zijn stikstof, fosfor, kalium, calcium, magnesium en zwavel. Bovendien hebben planten kleine hoeveelheden micronutriënten nodig, zoals ijzer, boor, mangaan, zink, koper en molybdeen.

Een veel voorkomend teken dat planten een gebrek aan voedingsstoffen ervaren, is het vergelen van bladeren. Dit kan een algehele vergeling zijn of bladeren die geel zijn maar nog steeds groene nerven hebben. Deze bladeren zullen uiteindelijk bruin worden en afsterven. Een ander teken is het verlies van plantkracht. De planten groeien mogelijk niet zo goed als ze zouden moeten of hun groei kan worden belemmerd. Hieronder staan enkele veelvoorkomende symptomen die optreden wanneer planten een tekort aan voedingsstoffen hebben. Stikstof (N ): Binnenste, oudere bladeren eerst geel. Als het tekort ernstig is, gaat de vergeling naar buiten naar nieuwere groei. Kalium (K ): Bladranden kunnen bruin en rimpelig worden, met net binnen de rand een vergelingslaag. Oudere bladeren worden het eerst aangetast. Fosfor (P ): Gebrek aan krachtige groei. Planten zullen onvolgroeid lijken. Zink (Zn ): Vergeling treedt meestal het eerst op aan de bladbasis. Koper (Cu ): Nieuwere bladeren beginnen eerst te vergelen, terwijl oudere bladeren alleen vergelen als het tekort ernstig wordt. Borium (B ): Nieuwere bladeren worden het eerst aangetast. Gebladerte kan ook bijzonder broos worden in geval van boriumgebrek.

Er zijn verschillende factoren die kunnen leiden tot een gebrek aan voedingsstoffen , een situatie waarin planten niet de voedingsstoffen krijgen die ze nodig hebben. Dit kan zijn omdat ze zijn geplant in bodems met een tekort aan voedingsstoffen, of omdat de pH van de grond te hoog of te laag is. Een onjuiste pH van de grond kan bepaalde voedingsstoffen opsluiten, waardoor ze niet beschikbaar zijn voor planten. Gebrek aan bodemvocht kan ook een probleem zijn, omdat planten water nodig hebben om de voedingsstoffen uit de bodem op te kunnen nemen.

Bladverbranding verwijst naar twee algemene aandoeningen: fysiologische bladschurft en bacteriële bladschurft. Het veroorzaakt bladeren die beginnen langs de randen te verkleuren en uiteindelijk afsterven. Bladverbranding naamontwikkeling komt het meest voor in het hete, droge seizoen en wordt het meest merkbaar in de late zomer. Het kan echter ook op andere momenten van het jaar voorkomen. Het treft meestal jonge bomen en struiken, maar het kan ook bloemen, groenten en andere planten aantasten. Bladverbranding kan in de loop van meerdere seizoenen steeds erger worden. Als de grondoorzaken niet worden aangepakt, kan de bladverbranding leiden tot de dood van planten. Hoewel u de schade veroorzaakt door fysiologische bladverbranding niet kunt terugdraaien, kunt u verdere schade voorkomen. Bij goed beheer zullen planten volledig herstellen. Er is echter geen remedie voor bacteriële bladschurft, wat een systemische infectie is.

Er zijn tal van bijdragende oorzaken van de bladverbranding . Bacteriële bladschurft wordt veroorzaakt door de bacterie Xylella fastidiosa . De bacteriën blokkeren de xyleemvaten, waardoor de waterbeweging wordt voorkomen. Symptomen kunnen per soort verschillen. Fysiologische bladverbranding treedt meestal op wanneer een plant niet genoeg water kan opnemen. Talloze omstandigheden kunnen tot dit probleem leiden, met name een ongezond wortelstelsel. Enkele oorzaken van een ongezond wortelstelsel zijn onder meer te verdichte grond, recente grondbewerking, wortelverdichting en afsnijden als gevolg van bestrating of andere constructie, droogte en oververzadigde gronden. Kaliumgebrek kan bijdragen aan de bladverbranding . Omdat planten kalium nodig hebben om water te verplaatsen, kunnen ze het water niet goed verplaatsen als er een tekort aan kalium is. Te veel kunstmest kan ook bladverbranding veroorzaken. De ophoping van zouten (inclusief voedingszouten uit meststoffen, evenals zout water) hoopt zich op aan de bladranden en kan zich ophopen tot concentraties die de weefsels verbranden.

Bladkevers zijn insecten die zich voeden met de bladeren van planten. Ze kunnen grote schade aanrichten aan zowel eetbare als niet-eetbare planten. Pas op voor dit ongedierte in de tuin en gebruik controlemaatregelen om ze te verwijderen zodra het probleem wordt opgemerkt.

Bladkevers zijn kleine vliegende insecten die meestal ongeveer 0,25 inch lang zijn. Ze hebben een hard lichaam dat ovaal is en bedekt met korte haren, een lange snuit op hun hoofd die naar beneden gericht is, en 3 paar poten met haakvormige klauwen. Eenmaal gedekt, legde de vrouwelijke snuitkever met ongeveer 20 eieren tegelijk, hetzij in bladafval op de grond of soms op de grond. Snuitkevers produceren over het algemeen slechts één partij eieren per jaar, maar kunnen er 2 produceren als de omstandigheden ideaal zijn. De eieren hebben ongeveer 6 tot 15 dagen nodig om uit te komen. Wanneer de larve tevoorschijn komt, graaft hij zich in de grond. Deze larven hebben kauwende monddelen en geen poten. Ze voeden zich met de wortels van de planten. Wanneer dit gebeurt, kunt u tekenen van verwelking van de bladeren, stengels en bloemen zien, omdat de plant niet genoeg water van de wortels naar de bovengrondse groeidelen kan leveren. Uiteindelijk evolueert de larve tot een zachte witte pop. De verpopping duurt normaal gesproken ongeveer 1 tot 3 weken. Hierna zal de volwassen bladkever tevoorschijn komen en de plant opkruipen om zich met de bladeren te voeden. Volwassen bladkevers voeden zich met jonge bladeren, stengels, bloemen en knoppen van bijna elke plant. Dit omvat vele soorten groenten en fruit, evenals sierplanten. Hierdoor ontstaan onregelmatige ronde gaten in de bladeren. Deze gaatjes beginnen normaal gesproken aan de randen van het blad. Er kunnen ook gaten in bloemen worden gemaakt, er kunnen laesies worden veroorzaakt op de schil van fruit en soms worden hele stengels afgekauwd. Deze insecten geven de voorkeur aan een vochtige omgeving met warme temperaturen. Ze zijn meestal 's nachts actief en verbergen zich overdag in bladafval, mulch en ander puin.

Bladkevers zijn relatief eenvoudig te controleren zodra hun aanwezigheid is ontdekt. Dit is wat u moet doen:

Roetschimmel is een veel voorkomende ziekte van veel plantensoorten, vooral die die waarschijnlijk worden aangevallen door bladluizen en schildluizen. Hoewel deze ziekte lelijk kan zijn en het vermogen van de plant om te fotosynthetiseren zal verminderen, zal het over het algemeen een aangetaste plant niet doden. Het is te behandelen door de onderliggende oorzaak te verhelpen.

Planten zijn bedekt met een zwarte roetachtige substantie. Roetschimmel kan bladeren, stengels, bloemknoppen en andere delen van de plant bedekken. Soms zijn er ook tekenen van kleine witte afgietsels op de mal, die het gevolg zijn van het afstoten van insecten.

Roetschimmel is een secundaire ziekte die het gevolg is van een plaagprobleem. Sapzuigende insecten zoals bladluizen, wolluizen, wittevlieg en schildluis scheiden een honingdauwachtige substantie af die aan het oppervlak van de plant blijft kleven. Wanneer verschillende delen van de plant bedekt zijn met deze honingdauw, komen de roetdauwsporen op de plant terecht en beginnen zich voort te planten. Hierdoor ontstaat de zwarte schimmel die op de plant te zien is. Het lijkt een beetje op de zwarte schimmel die vochtige ruimtes in huis infecteert. Roetschimmel voedt zich niet met de planten zelf, maar eerder met de honingdauw die wordt afgescheiden door insectenplagen.