Boktorren worden gekenmerkt door extreem lange antennes die vaak zo lang of langer zijn dan het lichaam van de kever. Volwassen boktorren variëren in grootte, vorm en kleur, afhankelijk van de soort. Ze kunnen 0,25 tot 3 inch lang zijn. De larven zijn wormachtig met een gerimpeld, wit tot geelachtig lichaam en een bruine kop. Boktorren zijn het hele jaar door actief, maar volwassenen zijn het meest actief in de zomer en herfst. Larven voeden zich het hele jaar door met hout. Zowel larven als volwassenen voeden zich met houtachtig weefsel. Enkele van de meest gevoelige soorten zijn es, berk, iep, populier en wilg. Indien onbehandeld, kunnen boktorren bomen doden.

Boktorren worden aangetrokken door gewonde, stervende of vers gekapte hardhoutbomen. Volwassenen leggen hun eieren in de lente, zomer en herfst op de schors van groenhout. Er kan sap rond de eierleggende plaatsen zijn. Zodra de eieren uitkomen, graven larven, de zogenaamde ronde-headed boorders, in de stam om zich te voeden. Ze kunnen een tot drie jaar tunnelen, afhankelijk van de voedingswaarde van het hout. Terwijl de larven zich voeden, laten ze zaagselachtige frass los aan de voet van de boom. Uiteindelijk veranderen de larven in poppen en vervolgens in volwassenen. Als de adulten tevoorschijn komen, laten ze op hun weg naar buiten gaten van 10 mm in de bast. Volwassenen voeden zich met bladeren, schors en scheuten van bomen voordat ze eieren leggen. Na een paar jaar gevoed te zijn met de boktorren , begint een boom bladeren te verliezen. Uiteindelijk zal het sterven.

Sommige boktorren zijn inheemse insecten en ze veroorzaken weinig schade. Daarom rechtvaardigen deze geen controle. Andere boktorren zijn invasieve plagen die recentelijk uit andere gebieden zijn geïntroduceerd. Deze soorten kunnen veel schade aanrichten aan hardhoutbomen.

Bladkevers varieert in grootte van 1,5 mm tot 20 mm . Zowel volwassen kevers als hun larven eten de bladeren van veel verschillende soorten planten. Er zijn meer dan 35.000 verschillende soorten bladkevers , in verschillende kleuren, waaronder goud, groen, geel gestreept en rood gestreept. Sommige hiervan zijn aangezien voor lieveheersbeestjes vanwege hun vorm en kleur. Ze kunnen ovaal, rond of langwerpig van vorm zijn. Deze insectenplagen zijn het meest actief in de lente en de zomer. Als ze niet worden bestreden, kunnen bladkevers veel schade aanrichten aan groentegewassen en sierplanten. Ze voeden zich met de bladeren, bloemen, stengels, wortels en vruchten van verschillende planten. Ze kunnen vliegen, wat betekent dat ze gemakkelijk van de ene plant naar de andere kunnen gaan. Sommige soorten met een bladkevers richten zich slechts op één specifiek gewas, terwijl andere zich op veel verschillende soorten planten richten. Hoewel veel van de schade die ze veroorzaken cosmetisch is, kan een plaag een plant verzwakken en vatbaar maken voor andere, meer problematische ziekten.

De eerste tekenen van een bladkevers zijn kleine zichtbare gaatjes in bladeren. Bladeren verkleuren dan en er zijn donkere keverkeutels te zien. Als de bladeren geel en bruin worden, vallen ze van de plant op de grond. Sommige bladeren zullen geskelettiseerd lijken met alleen de nerven die nog over zijn. De besmetting begint in het voorjaar, wanneer de volwassen kevers uit de grond komen en hun eieren op de bladeren van planten leggen. Wanneer deze eieren uitkomen, beginnen de jonge nimfen op de bladeren te kauwen terwijl ze opgroeien. Zodra de bladkevers groot en volwassen is, vallen ze op de grond en verpoppen ze zich in de winter in de grond voordat ze de cyclus helemaal opnieuw beginnen. Bladkevers eet ook gaten in groenten en fruit. Deze kunnen worden gezien als kleine ronde gaatjes die soms een groter bruin gebied om zich heen hebben.

Voor minder ernstige gevallen:

Om meer ernstige plagen te behandelen:

Sterfte na de bloei is soms een natuurlijk verouderingsproces van de bloem, terwijl het soms op een probleem kan duiden. Orchideeën kunnen bijvoorbeeld twee weken tot drie maanden bloeien, dus verwelking na een paar dagen duidt op een probleem voor de meeste soorten. Dit kan vrijwel elke sierbloeiende plant overkomen, maar die met ondiepe wortels en beperkte tolerantie voor droogte, volle zon en lage luchtvochtigheid zijn vatbaarder. Dit is een veelvoorkomend probleem en is vaak eenvoudig op te lossen. Soms is het echter het gevolg van ernstiger oorzaken, zoals plagen of ziekte van het wortelstelsel.

Verwelkende bloemen kunnen een teken zijn van een ongezond wortelstelsel. Elke aandoening die verhindert dat de plant voldoende water en voeding opneemt, kan leiden tot verwelkende bloemen en soms andere symptomen. Als de plant niet genoeg water heeft, kan hij de juiste druk in stengels, bladeren en bloemen niet handhaven, waardoor ze verwelken. Dit kan het gevolg zijn van fysieke schade, bijvoorbeeld door wortelbreuk tijdens het verpotten of aantasting door insecten zoals snijwormen. Als je je plant onlangs hebt verpot, is fysieke schade aan de wortels een waarschijnlijke oorzaak. Als je insecten ziet, eten ze mogelijk bladeren, wortels of bloemen. Schimmelinfecties kunnen ook wortelrot en schade veroorzaken, waardoor de opname van water en voedingsstoffen wordt voorkomen. Ten slotte kunnen verwelkende bloemen eenvoudigweg het gevolg zijn van leeftijd. Als er geen andere symptomen zichtbaar zijn, kan dit eenvoudigweg het natuurlijke einde van de levensduur van de bloem aangeven. Als het voorbarig lijkt, kan dit worden veroorzaakt door omgevingsfactoren: water, vochtigheid, licht of stress. Onderwater is een veelvoorkomende oorzaak. Evenzo drogen planten die zijn aangepast aan een hoge luchtvochtigheid gemakkelijk uit wanneer de luchtvochtigheid laag is, zoals in de winter of in droge klimaten. Te veel licht kan ook stress veroorzaken bij planten die schaduw nodig hebben, waardoor bloemen verwelken.

"Blight" is een overkoepelende term die wordt gebruikt om een categorie boomziekten te beschrijven die worden veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Takkenziekte komt voor wanneer schimmel de takken en twijgen van een boom aanvalt, waardoor takken langzaam afsterven. Takkenziekte kan tot op zekere hoogte van invloed zijn op de meeste soorten bomen, en het kan verschillende namen hebben, waaronder bacterievuur of stengelziekte. Het wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan schimmels die eerst takken aanvallen, vooral onrijpe groei. Blight komt meestal voor in warme, vochtige omstandigheden, dus komt het meest voor in de lente- en zomermaanden. Omdat specifieke omgevingsomstandigheden vereist zijn, kan de frequentie van de takkenziekte van jaar tot jaar variëren. Dit maakt de ziekte moeilijk onder controle te krijgen, omdat deze zich tussen bomen kan verspreiden en in korte tijd meerdere planten kan aantasten. In het ergste geval kunnen bomen aanzienlijke delen van hun gebladerte verliezen en geen fruit produceren. Jonge of ongezonde bomen kunnen volledig afsterven.

De eerste symptomen van de takkenziekte zijn dat het opkomende blad aan de uiteinden bruin of grijs wordt, vooral op de kleinste takken. Bruine vlekken bedekken het hele oppervlak van de bladeren, waardoor bladeren en stengels uiteindelijk verschrompelen en eraf vallen. Na verloop van tijd zal het stervende weefsel zich naar het midden van de plant verspreiden. Indien onbehandeld, kunnen binnen 3-4 weken na infectie sporen van de aanvallende schimmel op stervend gebladerte verschijnen. In sommige gevallen kunnen zich laesies vormen op de plek waar de tak aftakt van het gezonde weefsel. Takken kunnen gordel vertonen, wat een band van beschadigd weefsel is die de tak omringt. Een onbehandelde boom zal uiteindelijk al zijn blad verliezen en sterven.