Rupsen kan problemen veroorzaken voor hoveniers. Als ze niet worden beheerd, kunnen deze insecten een plant binnen enkele dagen ontbladeren. Huistuinders staan echter voor een uitdaging omdat deze rupsen uiteindelijk prachtige vlinders en motten worden, die belangrijk zijn voor bestuiving en het algemene ecosysteem. Er zijn duizenden verschillende soorten rupsen en veel zullen zich alleen op bepaalde planten richten. Als rupsen een probleem vormen, kunnen ze met de hand worden verwijderd, of tuinders kunnen insectenwerende netten gebruiken om hun waardevolle planten te beschermen.

Rupsen zijn de larven van vlinders en motten. Tijdens de warmere maanden leggen vlinders en motten die tuinen bezoeken hun eieren aan de onderkant van bladeren. Wanneer de kleine eitjes uitkomen, komen de jonge larven tevoorschijn en beginnen zich te voeden met de bladeren van de plant. Afhankelijk van hoeveel larven er zijn uitgekomen, kunnen ze de plant in zeer korte tijd gemakkelijk ontbladeren. Rupsen zal hun huid verliezen als ze groeien, ongeveer 4 of 5 keer tijdens deze voedingscyclus. Symptomen van rupsen naametende planten verschijnen als gaten in de bladeren. De randen van de bladeren kunnen ook worden weggevreten en bloemen kunnen ook worden aangetast. Sommige zijn gemakkelijk te zien, maar naar andere moet worden gezocht. Dit komt omdat hun lichaam vaak is gecamoufleerd om eruit te zien als een deel van de plant. Tuinders moeten zowel langs de stengels van de plant als onder de bladeren goed kijken. Zoek ook naar kleine witte, gele of bruine eieren die in groepen aan de onderkant van bladeren te vinden zijn. Als de rups volgroeid is, verandert hij in een pop of pop. Dan, na een tijd die varieert naargelang de soort, komt er een vlinder of mot uit de pop en begint de cyclus opnieuw.

Hoewel rupsen divers zijn, kauwen ze allemaal op plantendelen en kunnen ze aanzienlijke schade aanrichten als ze in grote aantallen aanwezig zijn. Voor ernstige gevallen:

Voor minder ernstige gevallen:

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Op het blad van uw plant zijn doorzichtige of witte sporen te zien, die uitgehold lijken te zijn. Deze sporen zijn smal en worden steeds breder. Uiteindelijk kan het blad volledig uitgehold worden en opdrogen. Mineervliegen zijn hiervoor verantwoordelijk.

Mineervlieg is meestal in de vroege lente aanwezig. Dan komen ze uit hun eitjes en gaan ze voortplanten. De larven zijn minder dan 2 mm lang en lijken een beetje op rijstkorreltjes. Een volwassen mineervlieg leg eitjes tussen de verschillende lagen van het blad. Wanneer de eitjes uitkomen blijven de larven in het blad zitten om de voedzame binnenkant van het blad op te eten.

Mineervlieg lijkt in eerste instantie vrij onschuldig, maar kan snel voortplanten en binnen enkele weken gehele planten om zeep helpen.

Bij een ernstige plaag:

Bij een beginnende plaag:

Hoewel mineervlieg onder controle te krijgen is, is het beter te voorkomen dat ze de tuin in komen.

Gele vlek is een veel voorkomende aandoening die alle soorten planten treft - bloeiende sierplanten, bomen, struiken, kruiden en groenteplanten - wereldwijd. Gele vlekken kunnen verschijnen vanwege tientallen mogelijke oorzaken en komen voor in verschillende omgevings- en klimatologische omstandigheden, maar gelukkig zijn de meeste gemakkelijk aan te pakken. De meest voorkomende oorzaken van gele vlek zijn ziekten, een tekort aan voedingsstoffen, problemen met het water geven en plagen. In de meeste gevallen kunnen gele vlek worden behandeld zonder blijvende schade aan de plant. In sommige gevallen van schimmelziekten kan er echter niets worden gedaan om de ziekte na infectie te behandelen en zal de plant uiteindelijk aan de ziekte sterven. Daarom is het meest kritische aspect van het aanpakken van gele vlek op planten het correct bepalen van de oorzaak.

Symptomen komen voor op verschillende delen van de plant, afhankelijk van de oorzaak. Kleinere vlekken zijn meestal indicatief voor jongere infecties of nieuw ontwikkelende problemen.

De overgrote meerderheid van gele vlek ziektes wordt veroorzaakt door schimmelpathogenen. Er zijn echter enkele situaties waarin bacteriën, omgevingsfactoren of andere problemen de schuld kunnen krijgen. Ziekten zijn meestal gastheerspecifiek, dus ze kunnen alleen planten binnen dezelfde familie treffen. Dat gezegd hebbende, zowat elke afzonderlijke plantensoort is kwetsbaar voor ten minste één ziekte die de gele vlek veroorzaakt. De meest voorkomende problemen zijn bladziekte, bladseptoria, echte meeldauw en valse meeldauw, om er maar een paar te noemen. Alle planten hebben specifieke voedingsstoffen uit de bodem nodig om te overleven. Wanneer deze voedingsstoffen door bepaalde omstandigheden uitgeput raken of niet meer beschikbaar zijn voor opname door de plant, treden er tekortkomingen op en worden gele vlek gezien.

Gele vlek kunnen ook voorkomen als gevolg van onjuist water geven, voornamelijk onder water, of plagen van sapzuigende plagen zoals bladluizen.