Omgaan met de dieback in planten kan lastig zijn, deels omdat dit zowel de naam van een ziekte zelf is als een veel voorkomend symptoom van veel andere soorten ziekten. Dieback kan worden gekenmerkt door de progressieve, geleidelijke dood van scheuten, twijgen, wortels en takken, over het algemeen eerst bij de uiteinden. In veel gevallen wordt de dieback veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Deze ziekteverwekkers kunnen kankers, verwelkingen, stengel- of wortelrot en zelfs anthracnose veroorzaken, maar het meest voorkomende symptoom is natuurlijk dat verschillende plantendelen (of de hele plant) beginnen af te sterven.

De symptomen van de dieback kunnen geleidelijk of iets abrupter zijn. Meestal ontwikkelen ze zich echter traag en zijn ze meestal uniform over de verschillende delen van een plant. Sommige planten kunnen meer gelokaliseerde symptomen hebben, waarbij alle twijgen zijn aangetast of alle takken zijn aangetast, maar niet de rest van de plant. Enkele mogelijke symptomen zijn:

De symptomen van afsterven kunnen binnen slechts één seizoen optreden of elk jaar erger worden.

Er zijn verschillende soorten dieback , die elk een andere oorzaak hebben waarmee ze worden geassocieerd. " dieback " als een op zichzelf staand probleem, inclusief de aandoening die bekend staat als Staghead, wordt veroorzaakt door schimmel- of bacteriële infecties. Staghead is een langzame afsterving die optreedt op de bovenste takken van een boom, zo genoemd omdat de dode ledematen veel op de kop van een hert lijken. Andere oorzaken van dieback naamsymptomen zijn:

Bomen en struiken die worden aangevallen door insecten, blootgesteld aan extreem hoge of lage temperaturen, of ernstige en frequente fluctuaties in bodemvocht ervaren, hebben de meeste kans om te lijden aan de dieback . Deze stressfactoren, alleen of in combinatie met elkaar, kunnen de groei van bladeren en scheuten verminderen en leiden tot de dood van twijgen en takken. Hoewel elk van deze problemen kan leiden tot een dieback , treden de ernstigste gevolgen meestal op wanneer de wortels van een plant worden beschadigd. Evenzo hebben bomen en struiken die onjuist of op ongunstige locaties zijn geplant, meer kans om deze aandoening te ontwikkelen.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

"Blight" is een overkoepelende term die wordt gebruikt om een categorie boomziekten te beschrijven die worden veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Takkenziekte komt voor wanneer schimmel de takken en twijgen van een boom aanvalt, waardoor takken langzaam afsterven. Takkenziekte kan tot op zekere hoogte van invloed zijn op de meeste soorten bomen, en het kan verschillende namen hebben, waaronder bacterievuur of stengelziekte. Het wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan schimmels die eerst takken aanvallen, vooral onrijpe groei. Blight komt meestal voor in warme, vochtige omstandigheden, dus komt het meest voor in de lente- en zomermaanden. Omdat specifieke omgevingsomstandigheden vereist zijn, kan de frequentie van de takkenziekte van jaar tot jaar variëren. Dit maakt de ziekte moeilijk onder controle te krijgen, omdat deze zich tussen bomen kan verspreiden en in korte tijd meerdere planten kan aantasten. In het ergste geval kunnen bomen aanzienlijke delen van hun gebladerte verliezen en geen fruit produceren. Jonge of ongezonde bomen kunnen volledig afsterven.

De eerste symptomen van de takkenziekte zijn dat het opkomende blad aan de uiteinden bruin of grijs wordt, vooral op de kleinste takken. Bruine vlekken bedekken het hele oppervlak van de bladeren, waardoor bladeren en stengels uiteindelijk verschrompelen en eraf vallen. Na verloop van tijd zal het stervende weefsel zich naar het midden van de plant verspreiden. Indien onbehandeld, kunnen binnen 3-4 weken na infectie sporen van de aanvallende schimmel op stervend gebladerte verschijnen. In sommige gevallen kunnen zich laesies vormen op de plek waar de tak aftakt van het gezonde weefsel. Takken kunnen gordel vertonen, wat een band van beschadigd weefsel is die de tak omringt. Een onbehandelde boom zal uiteindelijk al zijn blad verliezen en sterven.