Bloembloei komt voor wanneer bloemen zwak, hangend, verwelkt of vervaagd worden totdat ze niet meer tot leven kunnen worden gewekt. Tijdens het verwelken beginnen ze te kreuken en te krimpen totdat de bloem helemaal droog of dood is. Alle bloemen, ongeacht het planttype of het klimaat waarin ze worden gekweekt, zijn vatbaar voor verwelking. Het is een wereldwijd probleem bij kamerplanten, kruiden, bloeiende sierplanten, bomen, struiken, tuingroenten en voedselgewassen. In tegenstelling tot verwelking - wat verwelken vaak wordt verward met - kan verwelking door verschillende dingen worden veroorzaakt en is vaak meer dan een gebrek aan water. Verwelking kan in ernstige gevallen dodelijk zijn.

Bloembloei vordert van zeer milde gevallen tot ernstige gebeurtenissen die de bloem doden. De ernst van de symptomen is gerelateerd aan de oorzaak en hoe lang de aandoening mag vorderen voordat er actie wordt ondernomen.

De belangrijkste oorzaken van de bloembloei zijn natuurlijke veroudering, gebrek aan water, voedingstekorten en bacteriële of schimmelziekten. Het is van cruciaal belang om de onderliggende oorzaak te bepalen wanneer een bloembloei wordt opgemerkt. Dit zal leiden tot de beste manier van handelen, als behandeling mogelijk is. Controleer de grond op vocht en onderzoek vervolgens de hele plant nauwkeurig op tekenen van voedingstekorten. Als geen van beide de oorzaak blijkt te zijn, knip dan de steel onder een bloem open. Als een dwarsdoorsnede bruine of roestkleurige vlekken vertoont, is het veilig om aan te nemen dat dit een bacteriële of schimmelinfectie is. Als de bloem het einde van zijn normale levensduur nadert, verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of celveroudering en -sterfte regelt. De celdeling stopt en de plant begint hulpbronnen in de bloem af te breken om in andere delen van de plant te gebruiken. In alle andere gevallen komt de bloembloei voor wanneer de plant de stengel afsluit als een verdedigingsmechanisme en het transport binnen het vaatstelsel stopt. Dit voorkomt verder waterverlies via de bloemen, maar voorkomt ook dat bacteriën en schimmels zich verplaatsen naar gezonde delen van de plant. Zodra het transport van water en voedingsstoffen stopt, begint de bloem te verdorren en uiteindelijk af te sterven.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Omgaan met de dieback in planten kan lastig zijn, deels omdat dit zowel de naam van een ziekte zelf is als een veel voorkomend symptoom van veel andere soorten ziekten. Dieback kan worden gekenmerkt door de progressieve, geleidelijke dood van scheuten, twijgen, wortels en takken, over het algemeen eerst bij de uiteinden. In veel gevallen wordt de dieback veroorzaakt door schimmels of bacteriën. Deze ziekteverwekkers kunnen kankers, verwelkingen, stengel- of wortelrot en zelfs anthracnose veroorzaken, maar het meest voorkomende symptoom is natuurlijk dat verschillende plantendelen (of de hele plant) beginnen af te sterven.

De symptomen van de dieback kunnen geleidelijk of iets abrupter zijn. Meestal ontwikkelen ze zich echter traag en zijn ze meestal uniform over de verschillende delen van een plant. Sommige planten kunnen meer gelokaliseerde symptomen hebben, waarbij alle twijgen zijn aangetast of alle takken zijn aangetast, maar niet de rest van de plant. Enkele mogelijke symptomen zijn:

De symptomen van afsterven kunnen binnen slechts één seizoen optreden of elk jaar erger worden.

Er zijn verschillende soorten dieback , die elk een andere oorzaak hebben waarmee ze worden geassocieerd. " dieback " als een op zichzelf staand probleem, inclusief de aandoening die bekend staat als Staghead, wordt veroorzaakt door schimmel- of bacteriële infecties. Staghead is een langzame afsterving die optreedt op de bovenste takken van een boom, zo genoemd omdat de dode ledematen veel op de kop van een hert lijken. Andere oorzaken van dieback naamsymptomen zijn:

Bomen en struiken die worden aangevallen door insecten, blootgesteld aan extreem hoge of lage temperaturen, of ernstige en frequente fluctuaties in bodemvocht ervaren, hebben de meeste kans om te lijden aan de dieback . Deze stressfactoren, alleen of in combinatie met elkaar, kunnen de groei van bladeren en scheuten verminderen en leiden tot de dood van twijgen en takken. Hoewel elk van deze problemen kan leiden tot een dieback , treden de ernstigste gevolgen meestal op wanneer de wortels van een plant worden beschadigd. Evenzo hebben bomen en struiken die onjuist of op ongunstige locaties zijn geplant, meer kans om deze aandoening te ontwikkelen.