Littekens ontstaan wanneer plantwonden genezen. De wonden kunnen veroorzaakt worden door mensen of dieren die langs de plant lopen. Hierdoor ontstaan steeds kleine wondjes die weer moeten genezen. Ze kunnen ook veroorzaakt worden door insecten en andere plagen die de plant aantasten, of door verbranding door de zon.

Het litteken kan wat harder aanvoelen dan de rest van de plant, net zoals een bloedkorst op de huid van een mens, of eelt op de handen. Dit gebeurt om de plaats van de wond te beschermen tegen een nieuwe wond. Maar ook dit littekenweefsel kan weer beschadigd worden, waardoor er een steeds dikkere laag op de plant komt. Dat kan eruit zien als een vergroeiing.

Achterhaal eerst waardoor de wond veroorzaakt is en kies dan de juiste oplossing.

Voorkomen van verwonding en littekens begint bij de aanschaf van de plant.

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Kleine, hobbelige gezwellen over de hele stengel van een plant is een klassiek teken van de wolluizen . Deze zuigende insecten begraven hun monddelen in de bladeren, het fruit of de schors van bomen, struiken en andere planten. Na verloop van tijd kan de wolluizen hun gastheren ernstig beschadigen. Wolluizen zijn niet slechts één soort insecten, maar zijn in plaats daarvan een grote, diverse groep van meer dan 8.000 individuele soorten, waaronder zachte schubben (bruine zachte schaal, donzige esdoornschaal, Europese iepschaal) en gepantserde schalen (oesterschelpschaal, euonymusschaal, San José-schaal). Deze kleine plagen kunnen tussen de 3-10 mm lang zijn en zijn nauw verwant aan wittevlieg en bladluizen. Ondanks de verschillen in grootte en uiterlijk, is het enige dat alle wolluizen hebben, dat ze onder een waslaag groeien. Deze bekleding lijkt een beetje op de schubben van een vis of een reptiel - vandaar de naam. Het beschermt het insect tegen schade. Wolluizen voeden zich met een grote verscheidenheid aan planten, maar komen het meest voor op kruidachtige sierplanten (zowel binnen als buiten), evenals talrijke soorten struiken en bomen. Wolluizen zijn gemakkelijk over het hoofd te zien, deels omdat ze zo klein zijn en ook omdat ze niet op echte insecten lijken. Het is echter belangrijk om actie te ondernemen zodra ze worden opgemerkt om de gezondheid van de planten te waarborgen.

Het meest voor de hand liggende symptoom is de aanwezigheid van groepen insecten zelf, die veel lijken op hobbelige gezwellen op planten, over het algemeen vrij klein (minder dan de grootte van een muntstuk). Wolluizen hebben de neiging om samen te clusteren en verschijnen allemaal tegelijk. De insecten komen uit eieren binnen deze schubben en ontwikkelen zich door twee groeifasen voordat ze volwassen worden. Eenmaal volwassen produceren volwassen vrouwtjes eieren die ze onder hun lichaam verbergen. Deze komen uiteindelijk uit in kleine kruipers, die geel tot oranje zijn, en beginnen binnen een dag of twee te eten. Ze zuigen sap door hun naaldachtige monddelen en scheiden tijdens het eten een substantie uit die honingdauw wordt genoemd. Omdat de wolluizen er subtiel uitzien, kunnen symptomen bij de waardplanten het eerste teken zijn dat wordt opgemerkt. Omdat de insecten alle voedingsstoffen van de plant opeten, zullen de bladeren voortijdig vallen en wordt de groei van planten belemmerd. Dode of gebruinde bladeren kunnen lange tijd op de door kalk aangetaste takken blijven zitten. Roetzwam kan ook verschijnen op aangetaste planten, die groeien in de honingdauw die de insecten achterlaten. Het is een zwarte schimmel die pluizig en onaantrekkelijk is. De roetachtige schimmelgroei zorgt ervoor dat planten geel worden, omdat het het proces van fotosynthese verstoort.

Buiten houden het weer en de natuurlijke vijanden van de wolluizen (zoals lieveheersbeestjes en sluipwespen) dit ongedierte meestal op afstand. Wanneer hun aantal overvloedig wordt (of wanneer de wolluizen van invloed is op kamerplanten), zijn interventies nodig. Hier zijn enkele opties:

Rupsen kan problemen veroorzaken voor hoveniers. Als ze niet worden beheerd, kunnen deze insecten een plant binnen enkele dagen ontbladeren. Huistuinders staan echter voor een uitdaging omdat deze rupsen uiteindelijk prachtige vlinders en motten worden, die belangrijk zijn voor bestuiving en het algemene ecosysteem. Er zijn duizenden verschillende soorten rupsen en veel zullen zich alleen op bepaalde planten richten. Als rupsen een probleem vormen, kunnen ze met de hand worden verwijderd, of tuinders kunnen insectenwerende netten gebruiken om hun waardevolle planten te beschermen.

Rupsen zijn de larven van vlinders en motten. Tijdens de warmere maanden leggen vlinders en motten die tuinen bezoeken hun eieren aan de onderkant van bladeren. Wanneer de kleine eitjes uitkomen, komen de jonge larven tevoorschijn en beginnen zich te voeden met de bladeren van de plant. Afhankelijk van hoeveel larven er zijn uitgekomen, kunnen ze de plant in zeer korte tijd gemakkelijk ontbladeren. Rupsen zal hun huid verliezen als ze groeien, ongeveer 4 of 5 keer tijdens deze voedingscyclus. Symptomen van rupsen naametende planten verschijnen als gaten in de bladeren. De randen van de bladeren kunnen ook worden weggevreten en bloemen kunnen ook worden aangetast. Sommige zijn gemakkelijk te zien, maar naar andere moet worden gezocht. Dit komt omdat hun lichaam vaak is gecamoufleerd om eruit te zien als een deel van de plant. Tuinders moeten zowel langs de stengels van de plant als onder de bladeren goed kijken. Zoek ook naar kleine witte, gele of bruine eieren die in groepen aan de onderkant van bladeren te vinden zijn. Als de rups volgroeid is, verandert hij in een pop of pop. Dan, na een tijd die varieert naargelang de soort, komt er een vlinder of mot uit de pop en begint de cyclus opnieuw.

Hoewel rupsen divers zijn, kauwen ze allemaal op plantendelen en kunnen ze aanzienlijke schade aanrichten als ze in grote aantallen aanwezig zijn. Voor ernstige gevallen:

Voor minder ernstige gevallen:

Rottend fruit is vrij algemeen en er zijn een groot aantal factoren die aan de basis kunnen liggen van dit probleem. Symptomen variëren ook van fruit tot fruit en van oorzaak tot oorzaak, maar over het algemeen kan men fruit herkennen dat verrot is of begint te rotten. Veel van de meest voorkomende oorzaken van rotting zijn gerelateerd aan schimmelziekten, die de vrucht binnendringen via wonden zoals die veroorzaakt door vogels. De ziekte verspreidt zich vervolgens naar buiten vanuit de wond. Van daaruit kan het zich verspreiden naar naburige vruchten of door de wind worden meegevoerd naar verder weg gelegen planten.

Hieronder staan enkele van de algemenere symptomen waar u op moet letten bij een rottend fruit . Als dit bij slechts één of twee vruchten voorkomt, kan dit het gevolg zijn van een kleinschalige infectie, maar als het wijdverbreid is, is er waarschijnlijk een schimmelinfectieprobleem.

Rottend fruit wordt vaak veroorzaakt door een schimmelinfectie. Deze schimmels overwinteren op gevallen fruit, waarna de sporen het volgende voorjaar door de wind worden verspreid. Vogels en sapzuigende insecten kunnen ook als vectoren fungeren. De toegang tot nieuw fruit wordt aanzienlijk vergemakkelijkt als er wonden zijn van welke aard dan ook waardoor de sporen de huid kunnen binnendringen. Hoe gezonder de boom of plant, hoe beter hij in staat is zichzelf te verdedigen tegen infectie.