Verkleurde vlekken op het gebladerte van planten zijn een van de meest voorkomende ziekteproblemen die mensen waarnemen. Deze vlekken worden veroorzaakt door schimmel- en bacteriële ziekten, waarbij de meeste infecties verband houden met een schimmelpathogeen. Bruine vlek kan voorkomen op alle kamerplanten, bloeiende sierplanten, groenteplanten en bladeren van bomen, struiken en heesters. Geen enkele plant is er resistent tegen en het probleem is erger in warme, natte omgevingen. Het kan op elk moment in de levensfase voorkomen, zolang er bladeren aanwezig zijn. Kleine bruinachtige vlekken verschijnen op het gebladerte en worden groter naarmate de ziekte vordert. In ernstige gevallen wordt de plant of boom verzwakt wanneer de laesies de fotosynthese onderbreken of ontbladering veroorzaken.

In de meeste gevallen heeft de bruine vlek slechts invloed op een klein percentage van de hele plant, die op een klein deel van de bladeren voorkomt. Een kleine infectie legt slechts een kleine belasting op de plant. Als het echter onbehandeld blijft en de ziekte zich over meerdere seizoenen voortzet, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid en productiviteit van het geïnfecteerde exemplaar.

Ernstige symptomen

Bruine vlek , of bladvlek, is een veel voorkomende beschrijvende term die wordt gegeven aan verschillende ziekten die de bladeren van planten en bomen aantasten. Ongeveer 85% van de ziekten met bladvlekken is te wijten aan schimmels of schimmelachtige organismen. Soms wordt de bruine vlek veroorzaakt door een bacteriële infectie of insectenactiviteit met vergelijkbare symptomen. Als de omstandigheden warm zijn en de bladoppervlakken nat zijn, worden schimmelsporen die door wind of regen worden getransporteerd, op het oppervlak terechtgekomen en eraan vastgeklampt. Ze breken de celwanden niet af, maar groeien in de ruimte tussen het plantenplasmamembraan en de plantencelwand. Terwijl de sporen zich voortplanten, geven ze toxines en enzymen af die necrotische vlekken (dwz dood weefsel) op de bladeren veroorzaken, waardoor de schimmels de producten kunnen consumeren die vrijkomen wanneer de cellen afbreken.

Gele vlek is een veel voorkomende aandoening die alle soorten planten treft - bloeiende sierplanten, bomen, struiken, kruiden en groenteplanten - wereldwijd. Gele vlekken kunnen verschijnen vanwege tientallen mogelijke oorzaken en komen voor in verschillende omgevings- en klimatologische omstandigheden, maar gelukkig zijn de meeste gemakkelijk aan te pakken. De meest voorkomende oorzaken van gele vlek zijn ziekten, een tekort aan voedingsstoffen, problemen met het water geven en plagen. In de meeste gevallen kunnen gele vlek worden behandeld zonder blijvende schade aan de plant. In sommige gevallen van schimmelziekten kan er echter niets worden gedaan om de ziekte na infectie te behandelen en zal de plant uiteindelijk aan de ziekte sterven. Daarom is het meest kritische aspect van het aanpakken van gele vlek op planten het correct bepalen van de oorzaak.

Symptomen komen voor op verschillende delen van de plant, afhankelijk van de oorzaak. Kleinere vlekken zijn meestal indicatief voor jongere infecties of nieuw ontwikkelende problemen.

De overgrote meerderheid van gele vlek ziektes wordt veroorzaakt door schimmelpathogenen. Er zijn echter enkele situaties waarin bacteriën, omgevingsfactoren of andere problemen de schuld kunnen krijgen. Ziekten zijn meestal gastheerspecifiek, dus ze kunnen alleen planten binnen dezelfde familie treffen. Dat gezegd hebbende, zowat elke afzonderlijke plantensoort is kwetsbaar voor ten minste één ziekte die de gele vlek veroorzaakt. De meest voorkomende problemen zijn bladziekte, bladseptoria, echte meeldauw en valse meeldauw, om er maar een paar te noemen. Alle planten hebben specifieke voedingsstoffen uit de bodem nodig om te overleven. Wanneer deze voedingsstoffen door bepaalde omstandigheden uitgeput raken of niet meer beschikbaar zijn voor opname door de plant, treden er tekortkomingen op en worden gele vlek gezien.

Gele vlek kunnen ook voorkomen als gevolg van onjuist water geven, voornamelijk onder water, of plagen van sapzuigende plagen zoals bladluizen.

Bladkevers zijn insecten die zich voeden met de bladeren van planten. Ze kunnen grote schade aanrichten aan zowel eetbare als niet-eetbare planten. Pas op voor dit ongedierte in de tuin en gebruik controlemaatregelen om ze te verwijderen zodra het probleem wordt opgemerkt.

Bladkevers zijn kleine vliegende insecten die meestal ongeveer 0,25 inch lang zijn. Ze hebben een hard lichaam dat ovaal is en bedekt met korte haren, een lange snuit op hun hoofd die naar beneden gericht is, en 3 paar poten met haakvormige klauwen. Eenmaal gedekt, legde de vrouwelijke snuitkever met ongeveer 20 eieren tegelijk, hetzij in bladafval op de grond of soms op de grond. Snuitkevers produceren over het algemeen slechts één partij eieren per jaar, maar kunnen er 2 produceren als de omstandigheden ideaal zijn. De eieren hebben ongeveer 6 tot 15 dagen nodig om uit te komen. Wanneer de larve tevoorschijn komt, graaft hij zich in de grond. Deze larven hebben kauwende monddelen en geen poten. Ze voeden zich met de wortels van de planten. Wanneer dit gebeurt, kunt u tekenen van verwelking van de bladeren, stengels en bloemen zien, omdat de plant niet genoeg water van de wortels naar de bovengrondse groeidelen kan leveren. Uiteindelijk evolueert de larve tot een zachte witte pop. De verpopping duurt normaal gesproken ongeveer 1 tot 3 weken. Hierna zal de volwassen bladkever tevoorschijn komen en de plant opkruipen om zich met de bladeren te voeden. Volwassen bladkevers voeden zich met jonge bladeren, stengels, bloemen en knoppen van bijna elke plant. Dit omvat vele soorten groenten en fruit, evenals sierplanten. Hierdoor ontstaan onregelmatige ronde gaten in de bladeren. Deze gaatjes beginnen normaal gesproken aan de randen van het blad. Er kunnen ook gaten in bloemen worden gemaakt, er kunnen laesies worden veroorzaakt op de schil van fruit en soms worden hele stengels afgekauwd. Deze insecten geven de voorkeur aan een vochtige omgeving met warme temperaturen. Ze zijn meestal 's nachts actief en verbergen zich overdag in bladafval, mulch en ander puin.

Bladkevers zijn relatief eenvoudig te controleren zodra hun aanwezigheid is ontdekt. Dit is wat u moet doen:

Anthracnose is een groep schimmelziekten die bladeren, twijgen en stengels aantast. Het kan een grote verscheidenheid aan planten aantasten, waaronder bomen, struiken, groenten, grassen en bloemen en komt het meest voor in koele, natte omstandigheden. Het komt vaak voor in het voorjaar wanneer regen op overwinterende schimmels spat. Sommige soorten planten zijn gefokt om resistent te zijn tegen de anthracnose . Als planten niet resistent zijn, kunnen ze jaar na jaar besmet raken. Planten kunnen ook herstellen van een infectie om later dat jaar opnieuw te worden geïnfecteerd. In de meeste gevallen veroorzaakt de anthracnose slechts kleine schade. Jonge planten zijn echter gevoelig voor grote schade. In het ergste geval kan deze ziekte grote ontbladering veroorzaken.

Plantenbladeren zullen grijze of bruine vlekken vertonen die kunnen worden omgeven door zwarte randen. Vlekken kunnen slechts één kleine vlek zijn of veel vlekken die een heel blad bedekken. Als deze symptomen verergeren, kunnen bladeren voortijdig vallen. Anthracnose kan ook kleine laesies veroorzaken op twijgen en stengels. Deze verschijnen vaak als bruine, grijze of oranje blaren. Indien onbehandeld, kunnen twijgen vallen.

Anthracnose wordt veroorzaakt door een van de verschillende mogelijke schimmels. Deze ziekteverwekkers overwinteren op plantenresten. Wanneer water deze schimmels in de lente raakt, komen de sporen vrij en landen ze op plantenweefsel. Wanneer de sporen op blad- of twijgweefsel ontkiemen, veroorzaken ze anthracnose naamsymptomen. Deze schimmels hebben vochtige omstandigheden nodig om te leven. Daarom zullen ze in droge omstandigheden geen probleem zijn.