Bladkevers zijn insecten die zich voeden met de bladeren van planten. Ze kunnen grote schade aanrichten aan zowel eetbare als niet-eetbare planten. Pas op voor dit ongedierte in de tuin en gebruik controlemaatregelen om ze te verwijderen zodra het probleem wordt opgemerkt.

Bladkevers zijn kleine vliegende insecten die meestal ongeveer 0,25 inch lang zijn. Ze hebben een hard lichaam dat ovaal is en bedekt met korte haren, een lange snuit op hun hoofd die naar beneden gericht is, en 3 paar poten met haakvormige klauwen. Eenmaal gedekt, legde de vrouwelijke snuitkever met ongeveer 20 eieren tegelijk, hetzij in bladafval op de grond of soms op de grond. Snuitkevers produceren over het algemeen slechts één partij eieren per jaar, maar kunnen er 2 produceren als de omstandigheden ideaal zijn. De eieren hebben ongeveer 6 tot 15 dagen nodig om uit te komen. Wanneer de larve tevoorschijn komt, graaft hij zich in de grond. Deze larven hebben kauwende monddelen en geen poten. Ze voeden zich met de wortels van de planten. Wanneer dit gebeurt, kunt u tekenen van verwelking van de bladeren, stengels en bloemen zien, omdat de plant niet genoeg water van de wortels naar de bovengrondse groeidelen kan leveren. Uiteindelijk evolueert de larve tot een zachte witte pop. De verpopping duurt normaal gesproken ongeveer 1 tot 3 weken. Hierna zal de volwassen bladkever tevoorschijn komen en de plant opkruipen om zich met de bladeren te voeden. Volwassen bladkevers voeden zich met jonge bladeren, stengels, bloemen en knoppen van bijna elke plant. Dit omvat vele soorten groenten en fruit, evenals sierplanten. Hierdoor ontstaan onregelmatige ronde gaten in de bladeren. Deze gaatjes beginnen normaal gesproken aan de randen van het blad. Er kunnen ook gaten in bloemen worden gemaakt, er kunnen laesies worden veroorzaakt op de schil van fruit en soms worden hele stengels afgekauwd. Deze insecten geven de voorkeur aan een vochtige omgeving met warme temperaturen. Ze zijn meestal 's nachts actief en verbergen zich overdag in bladafval, mulch en ander puin.

Bladkevers zijn relatief eenvoudig te controleren zodra hun aanwezigheid is ontdekt. Dit is wat u moet doen:

IJzer is een belangrijke voedingsstof die alle planten nodig hebben om chlorofyl te produceren. Chlorofyl geeft planten hun groene kleur. Daarom zullen planten met een iJzertekort vaak vergelende bladeren krijgen, waarbij alleen de nerven groen blijven. IJzertekorten in de bodem worden vaak veroorzaakt door uitspoeling als direct gevolg van overmatige regenval of irrigatie. Een iJzertekort is eenvoudig te diagnosticeren en te behandelen door planten een extra dosis ijzer in oplosbare vorm te geven. De plant kan ook worden besproeid met een oplossing die ijzer bevat, en merkbare resultaten moeten binnen een week of twee worden gezien.

IJzertekort symptomen verschijnen op bladeren van volwassen planten. Deze bladeren verliezen hun groene kleur, hoewel de nerven groen kunnen blijven. Jonge bladeren en nieuwe groei lijken gebleekt en kunnen onvolgroeid zijn.

IJzertekort wordt veroorzaakt door een gebrek aan beschikbaar ijzer in de bodem. Dit kan zijn door uitspoeling door overmatige regenval of door te veel irrigatie. Het kan ook een symptoom zijn van planten die groeien in bodems die sterk alkalisch zijn of een hoge pH-waarde hebben. Dit komt omdat alkalische bodems het ijzer binden, waardoor het niet beschikbaar is voor de plantenwortels.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Roetschimmel is een veel voorkomende ziekte van veel plantensoorten, vooral die die waarschijnlijk worden aangevallen door bladluizen en schildluizen. Hoewel deze ziekte lelijk kan zijn en het vermogen van de plant om te fotosynthetiseren zal verminderen, zal het over het algemeen een aangetaste plant niet doden. Het is te behandelen door de onderliggende oorzaak te verhelpen.

Planten zijn bedekt met een zwarte roetachtige substantie. Roetschimmel kan bladeren, stengels, bloemknoppen en andere delen van de plant bedekken. Soms zijn er ook tekenen van kleine witte afgietsels op de mal, die het gevolg zijn van het afstoten van insecten.

Roetschimmel is een secundaire ziekte die het gevolg is van een plaagprobleem. Sapzuigende insecten zoals bladluizen, wolluizen, wittevlieg en schildluis scheiden een honingdauwachtige substantie af die aan het oppervlak van de plant blijft kleven. Wanneer verschillende delen van de plant bedekt zijn met deze honingdauw, komen de roetdauwsporen op de plant terecht en beginnen zich voort te planten. Hierdoor ontstaat de zwarte schimmel die op de plant te zien is. Het lijkt een beetje op de zwarte schimmel die vochtige ruimtes in huis infecteert. Roetschimmel voedt zich niet met de planten zelf, maar eerder met de honingdauw die wordt afgescheiden door insectenplagen.