In Japan, waar hij tot meer dan 40 kilo zwaar kan worden, wordt de eikhaas de “koning van de paddenstoelen” genoemd. Aan het einde van de zomer of het begin van de herfst kunt u hem ook hier aantreffen aan de voet van een eik. En de kans is groot dat u hem dan de volgende jaren terugziet op dezelfde plek. De eikhaas is eetbaar maar een waarschuwing is op zijn plaats want er zijn giftige soorten die er sterk op lijken.

Bladeren zijn groenblijvend, dat er tegenover staat en spiraalvormig is gerangschikt met 4 gelijkmatig verdeelde bladeren, gezien vanaf de zijkant ziet het eruit als 4 kolommen. Sporen ontwikkelen zich in een kegelachtige structuur of worden strobili genoemd. Ongeveer 2 tot 4 strobili (zelden meer) zijn meestal geclusterd aan het uiteinde van een lange steel die de steel wordt genoemd.

De lilium michauxii kan tot 3,5 voet lang worden met bloemen van 8 tot 10 cm breed. De bloembladen buigen achteruit en zijn gevlekt. Kleuren variëren van geel tot oranje tot rood voor achtergrondkleur van het bloemblad en van rood tot paars tot bruin voor de vlekken.

Gewone morielje is een paddenstoel die opvalt door zijn bijzondere vorm. Op de dichte, grijze stengel zit een geelachtige spons, die de paddenstoel goed herkenbaar maakt. Dat is één van de redenen waarom deze eetbare paddenstoel bijzonder populair is. Morieljes zijn vooral in gedroogde vorm te koop en kunnen dan wel 500 euro per kilo kosten.

Castilleja linariifolia groeit tot 1 m hoog en heeft dunne, lineaire bladeren die tussen 2 cm en 8 cm lang zijn en tot 3 lobben hebben. De bloemen, die bestaan uit een rozerode tot gele kelk en geelgroene bloemenbuis, verschijnen in de pluimen tussen juni en september in zijn inheems bereik in pluimen.

Er zijn geen ondergrondse stengels en de stengels staan bijna rechtop op de wortels en de grond. De wortel van de stengel is licht hellend en schiet, zodat het een stam wordt. De stengel vertakt ook 2-3 graden aan de bovenkant. De hoogte is 7 tot 20 cm, soms rond 30 cm. Stengels en bladeren zijn hard. De bladeren zijn ongeveer ovaal van vorm, met enkele kartelingen aan de randen, maar zijn vaak gemuteerd en zijn kenmerkend voor onderscheidende variëteiten. Er is slechts één hoofdader en deze steekt iets achter. De bladeren spiraalvormig rond de stengel, donkergroen tot geelgroen, dun, hard en glanzend. Hoewel de spore aan de bovenkant van de voet van het sporenblad komt, lijkt het als een indruk aan de stengel te kleven. Ze komen meestal in het midden van het bovenste deel van de stengel aan, maar blijkbaar is er niet veel verschil in de sporenbladeren en zien ze er niet uit als oren. Bladeren nabij het uiteinde van de stengel kunnen dik zijn, waar aseksuele knoppen ontstaan.