Huperzia

De dennenwolfsklauw wordt 5–25 cm hoog en heeft opstijgende stengels, die alleen aan de voet wortels vormen. De vertakking is dichotoom: de zijtakken zijn bijna allemaal even lang. De spitse 6–8 mm lange en 1-1,5 mm brede bladeren zitten spiraalvormig, afstaand of los aanliggend en vaak naar binnen gekromd op de stengel.

Ze groeien in losse plukjes van 14 tot 20 cm lang, soms tot 1 m lang. De bladeren zijn 7 tot 11 mm lang (korter, 3 tot 6 mm, op jaarlijkse knooppunten), smal, lancetvormig, glanzend en groenblijvend. De randen zijn onregelmatig getand. De sporangia (sporengevallen) zijn genesteld in de basis van de bovenste bladeren.

Er zijn geen ondergrondse stengels en de stengels staan bijna rechtop op de wortels en de grond. De wortel van de stengel is licht hellend en schiet, zodat het een stam wordt. De stengel vertakt ook 2-3 graden aan de bovenkant. De hoogte is 7 tot 20 cm, soms rond 30 cm. Stengels en bladeren zijn hard. De bladeren zijn ongeveer ovaal van vorm, met enkele kartelingen aan de randen, maar zijn vaak gemuteerd en zijn kenmerkend voor onderscheidende variëteiten. Er is slechts één hoofdader en deze steekt iets achter. De bladeren spiraalvormig rond de stengel, donkergroen tot geelgroen, dun, hard en glanzend. Hoewel de spore aan de bovenkant van de voet van het sporenblad komt, lijkt het als een indruk aan de stengel te kleven. Ze komen meestal in het midden van het bovenste deel van de stengel aan, maar blijkbaar is er niet veel verschil in de sporenbladeren en zien ze er niet uit als oren. Bladeren nabij het uiteinde van de stengel kunnen dik zijn, waar aseksuele knoppen ontstaan.

De dennenwolfsklauw wordt 5–25 cm hoog en heeft opstijgende stengels, die alleen aan de voet wortels vormen. De vertakking is dichotoom: de zijtakken zijn bijna allemaal even lang. De spitse 6–8 mm lange en 1-1,5 mm brede bladeren zitten spiraalvormig, afstaand of los aanliggend en vaak naar binnen gekromd op de stengel.

De rotsvaste bladeren, 3 tot 8 mm lang, zijn over het algemeen niet glanzend zoals die van de Shining firmoss, en de opgaande stengels van 12 tot 15 cm zijn zelden vertakt. In tegenstelling tot lucidula groeit het alleen als individuele planten en niet als dichte kolonies. Een van de beste sites voor het bekijken van deze soort is in de Hocking Hills in het zuidoosten van Ohio.

Huperzia australiana heeft liggende stengels met dicht getuft, rechtopstaande takken tot 30 cm lang, meestal 2 of 3 keer vertakt. De bladeren zijn overvol, gericht op verspreiding, 5 tot 9 mm lang, 0,5 - 1,5 mm breed in het midden en taps toelopend naar een punt. Het reproduceert vegetatief door de vaak talloze kleine bulbillen die zich langs de stengel vormen. De sporofylen zijn vergelijkbaar met de loofbladeren; er worden geen strobili gevormd; de felgele, niervormige sporangia worden geproduceerd in de bovenste bladoksels.