Brandmieren zijn een groep mieren die bekend staan om hun agressieve gedrag en pijnlijke steken. Sommige brandmieren zijn inheems en andere zijn invasief uit andere landen. Zodra ze planten bereiken, klimmen ze erop en kauwen weg op bladeren en bloemknoppen. Brandmieren ook doden en eten nuttige insecten zoals rupsen, lieveheersbeestjes, bidsprinkhanen en inheemse mieren. Ze kunnen een probleem zijn wanneer de temperatuur boven het vriespunt komt, maar nieuwe plagen treden het meest op wanneer ze worden binnengebracht via verontreinigd materiaal zoals potgrond of mulch, of wanneer insecticiden populaties van nuttige insecten hebben geschaad die anders populaties met een brandmieren zouden beheersen . Ze kunnen moeilijk te beheersen zijn, vooral als de populaties groot worden. Plantschade is meestal gering, maar de brandmieren kan zaailingen vernietigen.

Het belangrijkste symptoom van een brandmieren is het zien van de mieren zelf die rood of zwart van kleur zijn. Mierenhopen in de grond zijn ook tekenen. Vuurmierenheuvels zijn zelden groter dan 18 inch in diameter. Als een vuurmierenheuvel wordt verstoord, zullen veel snel bewegende, agressieve mieren tevoorschijn komen. Deze mieren zullen bijten en dan pijnlijk steken. Zelfs als er geen mieren zichtbaar zijn, kan hun schade duidelijk zijn. Gekauwde blad- en bloemranden kunnen wijzen op een brandmieren . Volledig opgegeten zaailingen zijn een ander teken.

Opgelet : brandmieren is giftig en veroorzaakt pijnlijke beten die fataal kunnen zijn in het geval van een zeldzame maar significante allergie. Brandmieren kan een pijnlijke plaag zijn voor u en uw planten. Door ze onder controle te houden, bent u verzekerd van comfortabel tuinieren voor iedereen. Voor minder ernstige gevallen:

Voor ernstige gevallen:

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.

Grauwe schimmel is een schimmelbloei die behoorlijk schadelijk kan zijn voor planten. De schimmel is niet gastheerspecifiek en tast zowel kruidachtige als houtachtige planten aan. Het is een van de meest destructieve plantpathogenen en treft wereldwijd veel sierbloeiende planten, fruit- en groentesoorten. De schimmelsporen overleven op dode plantenweefsels en de stoffige, grijze sporen verspreiden zich via luchtstromen of opspattende waterdruppels om delicate weefsels zoals bloemen en fruit gemakkelijk te infecteren. Het infectiepercentage is het hoogst in natte of zeer vochtige omstandigheden. Hierdoor komt grijze schimmel veel voor in planten die in kassen worden gekweekt. Als de ziekte mild is, kunnen planten herstellen zodra de omstandigheden weer warm en droog worden. In ernstige gevallen blokkeert de grijze schimmel dat zonlicht en lucht de plantenweefsels bereiken, wat resulteert in de dood van de plant. Eenmaal gedetecteerd, kunnen fungiciden overdracht voorkomen, maar ze behandelen de vastgestelde infectie niet.

Meestal heeft de plant stoffige grijze of donkerbruine pluizige schimmel die bladeren, stengels, bloemen of andere plantendelen bedekt. Bij nadere beschouwing van de vlekken wordt beschadigd of rottend plantenweefsel onthuld, dat wordt ingehaald door de pluizige sporen. Dit is een klassiek teken van de grauwe schimmel , een pathogene schimmel die zich voedt met de voedingsstoffen van stervend plantmateriaal en uiteindelijk gezonde delen van planten zal vernietigen als ze eenmaal zijn geïnfecteerd. Bloemblaadjes kunnen bruine vlekken vertonen en geïnfecteerde knoppen kunnen zwart of bruin worden. Vlekken op bladeren kunnen bruine vlekken vormen die in het midden donkerder worden naarmate ze groter worden. Blighting kan hele bladeren aantasten en naar de stengels gaan. Deze infectie kan de dood van de hele plant tot gevolg hebben.

Grauwe schimmel wordt veroorzaakt door een schimmelinfectie met Botrytis cinerea . Het broedt in dode bladeren en plantenresten en creëert sporen die zich via wind of opspattend water naar nabijgelegen levende planten kunnen verspreiden. Infecties komen vaker voor onder bepaalde omstandigheden:

Dwergcicaden zijn een grote categorie van sapzuigende insecten. Hoewel de kleuren tussen soorten verschillen, hebben alle dwergcicaden slanke lichamen met smalle hoofden. De meeste volwassenen zijn 3-6 mm lang. Het zijn behendige insecten die snel wegkruipen of wegspringen voor gevaar. Dwergcicaden leggen hun eieren in plantenweefsel, wat resulteert in kleine bultjes. De eieren komen uit in nimfen die eruit zien als kleine, vleugelloze versies van de volwassenen. In koude klimaten overleeft de dwergcicaden de winters als eieren of volwassenen. Ze kunnen ook migreren naar warmere gebieden en terugtrekken zodra de winter voorbij is. Er zijn duizenden soorten dwergcicaden . Sommige soorten eten slechts één plantenfamilie of geslacht, terwijl andere een breed scala aan planten eten. Aangetaste planten omvatten groenten, grassen, bomen en bloemen. Kleine planten hebben meer kans om op merkbare niveaus te worden beschadigd. Dwergcicaden zijn veel voorkomende insecten die in de meeste omgevingen aanwezig zijn. Hoewel ze zich vaak voeden met planten, veroorzaken ze zelden schade die interventie rechtvaardigt. Veel roofzuchtige insecten eten de dwergcicaden , wat helpt om hun populaties onder controle te houden. Het beheersen van de dwergcicaden is erg moeilijk, dus het is het beste om kleine aantallen van deze insectenplagen te accepteren. Een grote zorg met betrekking tot de dwergcicaden is hun vermogen om ziekten tussen planten te verspreiden. Ze komen vaker voor in gebieden waar breedspectruminsecticiden natuurlijke vijanden hebben gedood.

Het meest opvallende teken van beschadiging door sprinkhanen zijn de vele kleine stippen op bladeren van planten. Schade gaat zelden verder dan dit. In ernstige gevallen kan schade aan de sprinkhaan leiden tot gele of bruine bladranden en afstervende planttips. Als er grote aantallen dwergcicaden aanwezig zijn, kunnen hele bladeren verkleuren en vallen. Deze insecten laten ook kleine donkere stippen van uitwerpselen achter, meestal aan de onderkant van bladeren. Nog een teken om naar te zoeken zijn de afgeworpen huiden van zich ontwikkelende nimfen aan de onderkant van bladeren.

Dwergcicaden veroorzaken zelden genoeg schade om controle te rechtvaardigen. Bovendien is het erg moeilijk om de volwassenen te doden vanwege hun vermogen om te springen en te bewegen.

Dwergcicaden , als een probleem, worden genezen wanneer hun schade op een acceptabel niveau is. Het is moeilijk en vaak ook niet nodig om deze insecten volledig uit tuinen te verwijderen.

Als er bruine of zwarte vlekken op de onrijpe vruchten van planten zijn, is de kans groot dat de vruchtvlek de schuld is. Dit is een informele term die wordt gebruikt om verschillende soorten ziekten te beschrijven die allemaal dezelfde symptomen veroorzaken: onaantrekkelijke plekken op groenten en fruit. Er zijn een paar verschillende boosdoeners achter de vruchtvlek , waaronder bacteriële vlek, bacteriële vlek en andere gerelateerde ziekten (zoals vroege bacterievuur). Hier zijn enkele symptomen en mogelijke oplossingen om te overwegen.

De symptomen van de vruchtvlek variëren afhankelijk van het type plant dat wordt aangetast en door welke specifieke ziekteverwekker de schuldige is. Vrijwel elk type plant kan worden beïnvloed door de vruchtvlek , waaronder tomaten, peren, pruimen, uien, aardbeien, selderij, perziken en meer. Hier zijn enkele voorbeelden van mogelijke symptomen: Kleine fruitplek Kleine vlekken worden meestal geassocieerd met bacteriële vlek.

Grote fruitplek Grote vlekken worden vaak gezien op planten die lijden aan bacteriële vlekken, vroege bacterievuur en aanverwante ziekten.

Er zijn een paar boosdoeners achter de vruchtvlek . Deze zijn zowel afhankelijk van de ziekteverwekker als van het type plant. Bacteriële vlek en bacteriële vlek zijn beide veel voorkomende ziekten die tomaten, gemalen kersen en andere planten kunnen aantasten. Bacteriële vlek wordt veroorzaakt door Pseudomonas syringae . Het werd voor het eerst ontdekt in de Verenigde Staten in 1933 en komt het meest voor in tomaten en nabijgelegen onkruid, maar kan ook andere soorten planten en hun fruit aantasten. Het komt vaker voor bij lage temperaturen (minder dan 75 ) en hoge vochtigheid. Bacteriële vlek wordt veroorzaakt door Xanthomonas campestris pv. Vesicatoria . Deze ziekte werd voor het eerst ontdekt in 1912 in Texas en komt vaker voor bij warm weer en bij hoge luchtvochtigheid.