Vogelmelk

Knikkende Vogelmelk komt van nature voor in het Middellandse Zeegebied. Rond 1600 werd de plant via de Hortus Botanicus in Leiden geïntroduceerd en verspreidde zich van daar uit over de rest van de stad. Het is een populaire tuinplant, maar houd er rekening mee dat de de bloemen en vooral de bloembollen licht giftig zijn.

De trosvormig gegroepeerde bloemen staan op stelen die ontspringen in de oksels van lancetvormige, schutbladen. De bloemen hebben zes kroonbladen met op het midden van de achterzijde een duidelijk herkenbare groene streep.

Gewone vogelmelk is een in het wild voorkomende bodembedekkende plant met witte stervormige bloemen die in het vroege voorjaar en in de zomer bloeien. De gekweekte variant wordt door tuinders ook Ster van Bethlehem genoemd. De bloemen openen zich alleen als er voldoende zonlicht is. Het plantje is aantrekkelijk voor bijen en vlinders, maar is giftig voor mensen.

Deze soort produceert een half dozijn vlezige bladeren die na de bloei afsterven. De bladeren zijn 5,9-11,8 lang en 0,5 tot 1,5 cm breed, lancetvormig, glad en zacht van structuur. De bloemen staan in een compacte tros van 30-50 of in een losse tros van 5-20. De spilvormige capsulaire vrucht bevat zwarte, glanzende zaden met verschillende vormen.

Gewone vogelmelk is een geslacht van vaste planten, meestal inheems in Zuid-Europa en Zuid-Afrika. Sensu stricto, het geslacht wordt gekenmerkt door lange lineaire tot langwerpig-lancetvormige (lansvormige) bladeren, soms met een witte longitudinale band aan de adaxiale (bovenste) zijde, een bloeiwijze die corymbose of pseudocorymbose is, tepalen die wit zijn met een longitudinale groene band alleen zichtbaar aan de abaxiale (onderste) zijde, een capsule die omgekeerd of langwerpig is, en afgeknot met zes merkbare ribben in doorsnede en zaden die bolvormig zijn met een opvallend reticulaire (netachtig patroon) testa. De bollen zijn eivormig met vrije of concrescente schubben. Het aantal soorten varieert aanzienlijk, afhankelijk van de autoriteit, van 50 tot 300.

Ornithogalum narbonense bereikt gemiddeld 40-50 centimeter (16-20 in) hoogte, met een maximum van 70 centimeter (28 in). De bollen zijn witachtig en eivormig. De stengels zijn rechtopstaand en de lange bladeren zijn vlezig en lancetvormig, 8-15 millimeter (0.31-0.59 in) breed. De tros is piramidaal, met 25-75 hermafrodiete bloemen.

Ornithogalum orthophyllum is een kruidachtige plant met prachtige, witte, stervormige bloemen. Hij groeit van nature in warme, droge gebiedem en is zeer geschikt voor gebruik in een rotstuin. In tegenstelling tot andere soorten van dit geslacht is hij winterhard.

De wetenschappelijke naam van de vogelmelk, Ornithogalum dubium, is afkomstig van de Griekse woorden 'ornis' en 'gala', met andere woorden vogelmelk. Verschillende bronnen melden dat vogelmelk vroeger ook wel duivenmest genoemd werd, omdat de snelgroeiende plant met zijn witte bloemen de rotsen en kliffen bedekt, net als duivenmest. Dat gaat voor deze oranje soort natuurlijk niet op.

Vogelmelk ( Ornithogalum arabicum ) is een bolgewas dat jammer genoeg niet vaak gezien wordt in tuinen. Deze plant met zijn sterachtige bloemetjes is namelijk heel makkelijk in het onderhoud. Bovendien kunnen de lange bloemstelen afknipt en in een vaas gezet worden. Daar blijven ze wekenlang mooi.