Schietgatziekte ( coryneumziekte ) treft meestal volwassen bomen, met name fruitbomen. De schimmel kan de knoppen, het fruit en de bladeren van de boom infecteren. Het veroorzaakt vlekken op de bladeren die uiteindelijk afsterven en uitvallen. Hierdoor zien de bladeren er gehavend uit en wordt de algehele gezondheid van de boom aangetast. Als de vrucht wordt aangetast, veroorzaakt dit scheuren in de schil en wordt de vrucht over het algemeen oneetbaar. Het is erg moeilijk om de ziekte volledig te elimineren, maar verdere infectie kan worden voorkomen met goede culturele praktijken en door zieke delen van de boom te verwijderen. Enkele van de meest voorkomende fruitbomen die door deze ziekte worden getroffen, zijn pruimen, perziken, kersen, nectarines, abrikozen en amandelen.

Op de bladeren verschijnen kleine rode vlekken. Deze vlekken worden dan groter en worden paars met een wit centrum. Ten slotte vallen de vlekken helemaal uit de bladeren, waardoor er kleine ronde gaatjes achterblijven. Deze lijken bijna op schotgaten, vandaar de naam van de ziekte. Naarmate de ziekte vordert, zullen zich meer gaten in de bladeren vormen, waarvan sommige samenkomen om grotere gaten te maken. Naarmate de infectie zich uitbreidt naar het ontwikkelende fruit, verschijnen er paarsrode vlekken op de buitenhuid. Uiteindelijk zullen deze vlekken ervoor zorgen dat de huid barst en een deel van het sap eruit sijpelt.

Schietgatziekte is een schimmelziekte ( Wilsonomyces**carpophilus ) die zich voornamelijk richt op volwassen bomen. De schimmelsporen worden door opspattend water en wind naar de boom gedragen. De ziekte gedijt in natte omstandigheden als er veel regen is gevallen. Vooral nieuwe groei in het voorjaar is vatbaar voor deze ziekte. De schimmelsporen overwinteren in knoppen aan de boom en ook laesies op twijgen.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Het blad van de plant wordt geel door een watertekort. Het oudste blad verkleurt als eerste, vanaf de rand van het blad naar het midden. De grond voelt heel droog aan en komt misschien niet meer tegen de rand van de pot aan.

De plant is erg dorstig en heeft snel water nodig.