Alle planten hebben licht nodig, en als ze het niet ontvangen in de hoeveelheden die ze nodig hebben, verstoort dit hun groei in een proces dat bekend staat als etiolatie. In wezen gebruiken geëtioleerde planten al hun energie om groter te worden in een wanhopige poging om een positie te bereiken waarin ze aan hun lichtbehoefte kunnen voldoen. Veel andere groeifactoren worden hierdoor geschaad, en dus kunnen lichtarme planten zwak en vervormd worden totdat ze bijna onherkenbaar zijn. Tekort aan licht naamsymptomen worden het vaakst gezien bij kamerplanten, maar buitenexemplaren kunnen ook worden aangetast.

Hoewel de symptomen bij verschillende planten zullen variëren, zijn de algemene symptomen van de tekort aan licht gemakkelijk te herkennen.

Planten hebben zonlicht in verschillende hoeveelheden nodig voor fotosynthese - een proces dat energie produceert voor groei en de productie van fruit en bloemen. Tekort aan licht zorgt ervoor dat een plant alle energie omleidt naar opwaartse (apicale) groei om beter licht te vinden. Planthormonen, auxines genaamd, worden vanaf de actief groeiende top van de plant naar beneden getransporteerd om de laterale groei te onderdrukken. Een daling van de cellulaire pH triggert expansines, niet-enzymatische celwandeiwitten, om celwanden los te maken en ze langer te laten worden. Deze verlenging resulteert in de abnormale verlenging van stengels, vooral internodiën, of plant "legginess" die wordt waargenomen in geëtoleerde planten.

Zachtrot is een veel voorkomende ziekte die vooral groenten en fruit aantast. Het kan voorkomen terwijl planten groeien, maar komt vaker voor als de producten zijn geoogst. De meest gevoelige planten zijn vlezige groenten zoals tomaten, sla, zoete aardappel, paprika, bananen, aubergines, pompoen, komkommer, avocado's en aardappelen. Veel vetplanten zijn ook gevoelig voor zachtrot. Dit is vooral het geval wanneer de plant enige schade heeft opgelopen, omdat bacteriën de vetplant binnendringen via de open wond.

Aanvankelijk wordt de ziekte gespot in de vorm van zachte, natte, crème-tot-bruine necrotische vlekken. Deze kunnen voorkomen op fruit en groenten, inclusief knollen, of sappige bladeren en stengels. De vlekken zijn omgeven door een donkerbruine tot zwarte ring. Naarmate de ziekte vordert, raakt het plantendeel besmet met een zachte en slijmerige rot die een vieze geur heeft. Inwendig is een donkere verkleuring te zien. Aardappelen, zoete aardappelen en andere knollen zullen deze rot onder de schil vertonen. Vruchten zoals avocado's vertonen een donkere metaalachtige glans aan de buitenkant en het vruchtvlees is grijs tot zwart. Het vlees heeft ook een bedorven geur. Vetplanten met zachtrot hebben waterig uitziende korsten op de stengels of bladeren. Naarmate de ziekte vordert, worden de vlekken bruin tot zwart en kunnen ze een stinkende afscheiding hebben. Voor vetplanten met kortere stelen kan het moeilijker zijn om de vroegste symptomen op te merken, en de zachtrot wordt mogelijk pas opgemerkt als de plant al vanuit het midden begint te rotten.

Zachtrot wordt veroorzaakt door de bacterie Erwinia cartovorum . Deze bacterie scheidt enzymen af die de celwandstructuur van de plant afbreken. Dit vernietigt het plantenweefsel en zorgt ervoor dat de plant of de vrucht ervan gaat rotten. De bacterie leeft in gewasresten, maar ook in bodem en water, inclusief de oceaan. Het infecteert planten via open wonden, inclusief die veroorzaakt door te veel water bij vetplanten. Het wordt normaal verspreid door opspattend water, insecten en wind. Infectie is erger bij warm en vochtig weer.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Bloembloei komt voor wanneer bloemen zwak, hangend, verwelkt of vervaagd worden totdat ze niet meer tot leven kunnen worden gewekt. Tijdens het verwelken beginnen ze te kreuken en te krimpen totdat de bloem helemaal droog of dood is. Alle bloemen, ongeacht het planttype of het klimaat waarin ze worden gekweekt, zijn vatbaar voor verwelking. Het is een wereldwijd probleem bij kamerplanten, kruiden, bloeiende sierplanten, bomen, struiken, tuingroenten en voedselgewassen. In tegenstelling tot verwelking - wat verwelken vaak wordt verward met - kan verwelking door verschillende dingen worden veroorzaakt en is vaak meer dan een gebrek aan water. Verwelking kan in ernstige gevallen dodelijk zijn.

Bloembloei vordert van zeer milde gevallen tot ernstige gebeurtenissen die de bloem doden. De ernst van de symptomen is gerelateerd aan de oorzaak en hoe lang de aandoening mag vorderen voordat er actie wordt ondernomen.

De belangrijkste oorzaken van de bloembloei zijn natuurlijke veroudering, gebrek aan water, voedingstekorten en bacteriële of schimmelziekten. Het is van cruciaal belang om de onderliggende oorzaak te bepalen wanneer een bloembloei wordt opgemerkt. Dit zal leiden tot de beste manier van handelen, als behandeling mogelijk is. Controleer de grond op vocht en onderzoek vervolgens de hele plant nauwkeurig op tekenen van voedingstekorten. Als geen van beide de oorzaak blijkt te zijn, knip dan de steel onder een bloem open. Als een dwarsdoorsnede bruine of roestkleurige vlekken vertoont, is het veilig om aan te nemen dat dit een bacteriële of schimmelinfectie is. Als de bloem het einde van zijn normale levensduur nadert, verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of celveroudering en -sterfte regelt. De celdeling stopt en de plant begint hulpbronnen in de bloem af te breken om in andere delen van de plant te gebruiken. In alle andere gevallen komt de bloembloei voor wanneer de plant de stengel afsluit als een verdedigingsmechanisme en het transport binnen het vaatstelsel stopt. Dit voorkomt verder waterverlies via de bloemen, maar voorkomt ook dat bacteriën en schimmels zich verplaatsen naar gezonde delen van de plant. Zodra het transport van water en voedingsstoffen stopt, begint de bloem te verdorren en uiteindelijk af te sterven.