Zoek planten
Probeer gratis
Nederlands
Blaasjeskruid
Botanische naam: Utricularia
Blaasjeskruid
Botanische naam: Utricularia
Soorten van Blaasjeskruid
Utricularia Inflata
Zoals alle aquatische Utricularia, heeft de Utricularia inflata geen echte wortels of bladeren. De filiforme stolonen zijn de belangrijkste vegetatieve "stengel" van de plant en kunnen tot 1 m lang of langer zijn, maar zijn slechts 1 tot 2 mm dik. De stolons zijn kaal met 1 tot 5 cm tussen vertakte afdelingen.
Groot blaasjeskruid
De stengels van de plant kunnen 30-200 cm lang worden. De plant is ondergedoken. Het lichtgroene, veerdelige blad is 1-8 cm lang en heeft draadvormige slippen, die gaafrandig zijn en een spitse top hebben. Aan de bladslippen zitten naar opzij gerichte tandjes met stekelharen. Aan de bladeren zitten blaasvormige aanhangsels, de vangblaasjes. De plant vormt overwinteringsknoppen, turionen.
Utricularia purpurea
Richards concludeert dat deze soort nog steeds arthropod-prooi kan vangen en verteren in zijn gespecialiseerde blaasvallen, maar doet dat spaarzaam. In plaats daarvan herbergt het een gemeenschap van algen, zoöplankton en puin in de blazen dat aangeeft dat U. purpurea een mutualistische interactie bevordert in plaats van een roofdier-prooi relatie.
Utricularia striatula
Klein blaasjeskruid
De tere plant wordt 10-50 cm hoog en heeft zowel op de witachtige grondscheuten als op de waterloten 2 mm grote vangblaasjes. Op de grondscheuten zitten de schuin naar beneden groeiende waterloten, die tevens voor houvast van de plant zorgen. Op de waterloten zitten de lichtgroene bladeren.
Plat blaasjeskruid
Het lichtgroene, veerdelige blad heeft draadvormige slippen, die gaafrandig zijn en een plotseling in een stekelhaar overgaande top hebben. Aan de top zitten aan weerszijden 4-12 stekelhaartjes. Alleen aan de witachtige grondloten zitten blaasvormige aanhangsels, de vangblaasjes. De plant vormt overwinteringsknoppen, turionen.
Utricularia foliosa
Utricularia cornuta
Het groeit als een aardse of subaquatische plant in moerassen, moerassen en poelen in ondiepe wateren, meestal op lagere hoogten. Het werd oorspronkelijk beschreven en gepubliceerd door André Michaux in 1803.
Utricularia bifida
Utricularia gibba
Het vormt matten van gekruiste, vertakkende, draadachtige stolonen, elk groeiend tot ongeveer 20 cm lang of langer en 0,2 - 1 mm dik. Individuele bloemen zijn geel, vaak met roodbruine zenuwen, en zijn verdeeld in twee lippen: de bovenlip is bijna cirkelvormig en zwak gescheiden in drie lobben terwijl de onderlip iets kleiner is, ook cirkelvormig, en heeft een afgeronde, tweelobbige zwelling in het centrum. De uitloper is nauw conisch of cilindrisch en buigt naar beneden onder de bloem, variërend in lengte van net korter dan tot merkbaar langer dan de onderlip.
Loos blaasjeskruid
De stengels van de plant kunnen 30–150 cm lang worden. De plant is ondergedoken (submers). De wortels zweven in het water. Het lichtgroene, veerdelige blad heeft draadvormige slippen, die gaafrandig zijn en een spitse top hebben. Aan de bladslippen zitten stekelharen. Aan de bladeren zitten 8-75, blaasvormige aanhangsels, de vangblaasjes. De plant vormt overwinteringsknoppen, turionen.
Utricularia uliginosa
Utricularia subulata
Utricularia subulata, het zigzagbladkruid, is een kleine, jaarlijkse, terrestrische vleesetende plant die behoort tot het geslacht Utricularia (familie Lentibulariaceae). Het is de meest verspreide soort in het geslacht, bijna pantropisch.
Wetenschappelijke classificatie
Phylum
Vaatplanten Klasse
Dicotylen Classificatie
Lipbloemigen Familie
Blaasjeskruidfamilie Genus
Blaasjeskruid 
De botanicus in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
