Alle planten hebben licht nodig, en als ze het niet ontvangen in de hoeveelheden die ze nodig hebben, verstoort dit hun groei in een proces dat bekend staat als etiolatie. In wezen gebruiken geëtioleerde planten al hun energie om groter te worden in een wanhopige poging om een positie te bereiken waarin ze aan hun lichtbehoefte kunnen voldoen. Veel andere groeifactoren worden hierdoor geschaad, en dus kunnen lichtarme planten zwak en vervormd worden totdat ze bijna onherkenbaar zijn. Tekort aan licht naamsymptomen worden het vaakst gezien bij kamerplanten, maar buitenexemplaren kunnen ook worden aangetast.

Hoewel de symptomen bij verschillende planten zullen variëren, zijn de algemene symptomen van de tekort aan licht gemakkelijk te herkennen.

Planten hebben zonlicht in verschillende hoeveelheden nodig voor fotosynthese - een proces dat energie produceert voor groei en de productie van fruit en bloemen. Tekort aan licht zorgt ervoor dat een plant alle energie omleidt naar opwaartse (apicale) groei om beter licht te vinden. Planthormonen, auxines genaamd, worden vanaf de actief groeiende top van de plant naar beneden getransporteerd om de laterale groei te onderdrukken. Een daling van de cellulaire pH triggert expansines, niet-enzymatische celwandeiwitten, om celwanden los te maken en ze langer te laten worden. Deze verlenging resulteert in de abnormale verlenging van stengels, vooral internodiën, of plant "legginess" die wordt waargenomen in geëtoleerde planten.

Littekens ontstaan wanneer plantwonden genezen. De wonden kunnen veroorzaakt worden door mensen of dieren die langs de plant lopen. Hierdoor ontstaan steeds kleine wondjes die weer moeten genezen. Ze kunnen ook veroorzaakt worden door insecten en andere plagen die de plant aantasten, of door verbranding door de zon.

Het litteken kan wat harder aanvoelen dan de rest van de plant, net zoals een bloedkorst op de huid van een mens, of eelt op de handen. Dit gebeurt om de plaats van de wond te beschermen tegen een nieuwe wond. Maar ook dit littekenweefsel kan weer beschadigd worden, waardoor er een steeds dikkere laag op de plant komt. Dat kan eruit zien als een vergroeiing.

Achterhaal eerst waardoor de wond veroorzaakt is en kies dan de juiste oplossing.

Voorkomen van verwonding en littekens begint bij de aanschaf van de plant.

Watertekort naamplanten is een van de snelste manieren om ze te doden. Dit is iets waar de meeste tuinders zich goed van bewust zijn. Helaas kan het lastig zijn om precies te weten hoeveel water een plant nodig heeft, vooral gezien het feit dat onder water en te veel water geven vergelijkbare symptomen bij planten hebben. Daarom is het belangrijk om waakzaam te zijn en aandacht te besteden aan de individuele behoeften van elke plant.

Zoals eerder vermeld, vertonen overbewatering en onderwaterbewatering vergelijkbare symptomen bij planten. Deze symptomen zijn onder meer slechte groei, verwelkte bladeren, ontbladering en bruine bladpunten of randen. Uiteindelijk kan zowel onder- als overwatering leiden tot de dood van een plant. De makkelijkste manier om te bepalen of een plant te veel of te weinig water heeft, is door naar de bladeren te kijken. Als de watertekort de boosdoener is, zien de bladeren er bruin en knapperig uit, terwijl als het te veel water geeft, ze geel of lichtgroen van kleur lijken. Wanneer dit probleem voor het eerst begint, zijn er mogelijk helemaal geen merkbare symptomen, vooral bij winterharde of droogtetolerante planten. Ze zullen echter beginnen te verwelken zodra ze beginnen te lijden aan een gebrek aan water. De randen van de bladeren van de plant worden bruin of krullen. Grond die wegtrekt van de randen van de planter is een veelbetekenend teken, of een knapperige, broze stengel. Langdurige watertekort kan ervoor zorgen dat de groei van een plant belemmerd wordt. De bladeren kunnen vallen en de plant kan ook vatbaarder zijn voor plagen.

Watertekort wordt veroorzaakt door, simpelweg, planten niet vaak of diep genoeg water te geven. Er is een verhoogd risico op een watertekort als een van deze situaties van toepassing is:

Op het blad van uw plant zijn doorzichtige of witte sporen te zien, die uitgehold lijken te zijn. Deze sporen zijn smal en worden steeds breder. Uiteindelijk kan het blad volledig uitgehold worden en opdrogen. Mineervliegen zijn hiervoor verantwoordelijk.

Mineervlieg is meestal in de vroege lente aanwezig. Dan komen ze uit hun eitjes en gaan ze voortplanten. De larven zijn minder dan 2 mm lang en lijken een beetje op rijstkorreltjes. Een volwassen mineervlieg leg eitjes tussen de verschillende lagen van het blad. Wanneer de eitjes uitkomen blijven de larven in het blad zitten om de voedzame binnenkant van het blad op te eten.

Mineervlieg lijkt in eerste instantie vrij onschuldig, maar kan snel voortplanten en binnen enkele weken gehele planten om zeep helpen.

Bij een ernstige plaag:

Bij een beginnende plaag:

Hoewel mineervlieg onder controle te krijgen is, is het beter te voorkomen dat ze de tuin in komen.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Stengelrot is een ernstige ziekte en kan veel verschillende soorten planten aantasten. het kan vooral voorkomen wanneer de temperatuur van de grond hoger is dan 60 ° F en er veel vocht in de grond is. Dit kan komen door ongewoon zware regenval of te veel irrigatie. Als stengelrot eenmaal optreedt, is het erg moeilijk om van de ziekte af te komen en zullen de meeste aangetaste planten moeten worden weggegooid. Dit is vooral het geval voor groenten, kruiden en andere kruidachtige planten met zachte stengels. Daarom is het belangrijk om ervoor te zorgen dat de grond die wordt gebruikt voor het kweken van deze planten goed gedraineerd is en dat te veel water wordt vermeden. Het gebruik van goede culturele praktijken helpt ook bij het terugdringen van dit soort schimmelziekten.

Planten die zijn aangetast door de stengelrot zullen eerst een vergeling van de onderste bladeren vertonen. Dit wordt gevolgd door duidelijke verwelking en groeiachterstand. Als de stengel van de aangetaste plant nauwkeurig wordt onderzocht, zullen er enkele donkere verkleuringen zijn die beginnen bij de basis en naar boven gaan. Als de wortels van aangetaste planten worden onderzocht, zien ze er donker en papperig uit in plaats van wit en gezond. Uiteindelijk zal de hele plant verwelken en afsterven.

Stengelrot wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan pathogenen van bodemschimmel. Het type schimmel hangt af van de soort plant die wordt aangetast. Twee schimmels die verantwoordelijk zijn voor stengelrot zijn Rhizoctonia en Fusarium . Deze schimmelpathogenen leven in de bodem en migreren naar de plant wanneer de omstandigheden optimaal zijn. Dit omvat warm, vochtig weer en overmatig bodemvocht. Gewoonlijk worden groentezaailingen aangetast door deze schimmels. Sclerotinia sclerotiorum is een andere schimmel die de stengelrot in planten veroorzaakt. Deze schimmel heeft een gastheerbereik van meer dan 350 verschillende soorten planten. Planten die het meest vatbaar zijn voor deze schimmel zijn veel groentesoorten zoals komkommers, bonen, koriander, wortelen, kool, meloenen, sla, erwten, uien, tomaten, pompoenen en pompoen. Deze schimmel kan bij verschillende soorten verschillende symptomen veroorzaken. In sommige gevallen veroorzaakt de schimmel onregelmatige vlekken op stengels en ander plantaardig materiaal dat met water doordrenkt lijkt. Bij andere plantensoorten verschijnt de schimmel als droge laesies die groeien en de stengel van de plant omringen. Het derde type schimmel dat de stengelrot veroorzaakt, is Phytophthora capsici . Planten die tot de komkommerfamilie behoren, zijn het meest vatbaar voor deze schimmelinfectie. Deze schimmel manifesteert zich als met water doordrenkte laesies op de stengels die vervolgens bruin worden en de stengel omgorden. Al deze schimmelpathogenen worden op de plant overgedragen door water dat uit de grond op de plant spat. De schimmelsporen leven namelijk in de grond waar ze wachten op de juiste omstandigheden om de planten te infecteren.