Pinguicula

De meerderheid van de pinguicula moranensis zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula moranensis is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula moranensis naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula moranensis zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

Het vormt meestal rozetten met een diameter van 1,2-2,0 inch. Hij bloeit slechts enkele maanden na het ontkiemen en produceert overvloedige hoeveelheden zaad, waardoor het een beetje een wiet is voor vleesetende plantentelers. De bloemen zijn klein, lichtroze met een geel centrum en trechtervormig.

De meerderheid van de pinguicula esseriana zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula esseriana is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula esseriana naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula esseriana zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula agnata zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula agnata is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula agnata naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula agnata zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De plant kan 13 tot 16 centimeter hoog worden en heeft een doorgaans paarse bloem van 15 millimeter of langer.

De plant komt oorspronkelijk uit Europa, inclusief Ierland. Het is niet inheems in Groot-Brittannië, maar is op een paar plaatsen in Engeland en Wales geïntroduceerd.

De meerderheid van de pinguicula cyclosecta zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula cyclosecta is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula cyclosecta naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula cyclosecta zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula oblongiloba zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula oblongiloba is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula oblongiloba naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula oblongiloba zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula caerulea zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula caerulea is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula caerulea naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula caerulea zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula crenatiloba zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula crenatiloba is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula crenatiloba naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula crenatiloba zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

Tegen de winter vormt de plant een Hibernakel en vormt hij in het voorjaar bladeren. Vijf tot elf vlezige, geelachtige tot lichtgroene, langwerpig-elliptische bladeren vormen een platte rozet op de grond met een diameter tot 8 cm.

De typische variëteit vormt een bloeiende witte bloem. Net als andere botersoorten, heeft het kleverige zelfklevende bladeren die arthropod-prooien aantrekken, vangen en verteren om de plant te voorzien van voedingsstoffen zoals stikstof die niet voorkomt in de voedingsarme, zure grond waarin het groeit. De naam is afgeleid van het feit dat het is. meestal de eerste die in de lente bloeit.

De meerderheid van de pinguicula parvifolia zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula parvifolia is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula parvifolia naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula parvifolia zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula nivalis zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula nivalis is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula nivalis naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula nivalis zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula macroceras zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula macroceras is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula macroceras naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula macroceras zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula pumila zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula pumila is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula pumila naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula pumila zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula villosa zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula villosa is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula villosa naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula villosa zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

De meerderheid van de pinguicula lilacina zijn vaste planten. Alle soorten vormen stamloze rozetten. De dunne, witte wortels dienen vooral als anker voor de plant en om vocht op te nemen. Het blad van een pinguicula lilacina is glad, stijf en sappig, meestal felgroen of roze van kleur. De enkele, lang houdbare bloemen zijn zygomorf, met twee onderste lipbloemblaadjes die kenmerkend zijn voor de blaaswortelfamilie en een spoor dat zich uitstrekt vanaf de achterkant van de bloem. De kelk heeft vijf kelkblaadjes en de bloembladen zijn gerangschikt in een tweedelige onderlip en een driedelige bovenlip. De meest pinguicula lilacina naambloemen zijn blauw, violet of wit, vaak doordrenkt met een gele, groenachtige of roodachtige tint. De ronde tot eivormige zaadcapsules openen in droge helften in twee helften, waardoor talloze kleine, bruine zaden zichtbaar worden. Van de ongeveer 80 momenteel bekende soorten zijn er 13 inheems in Europa, 9 in Noord-Amerika. Het grootste aantal soorten komt voor in Zuid- en Midden-Amerika. Pinguicula lilacina zijn verspreid over het noordelijk halfrond.

Pinguicula alpina is een klein overblijvend kruid dat een hoogte van 5 tot 15 cm bloei bereikt. De vijf tot acht vlezige, lichtgroene tot roodachtige, elliptische tot lancetvormige bladeren vormen een grondomhelzende rozet met een diameter tot 2,5 in diameter. Zes tot acht (af en toe tot 13) bloemen worden afzonderlijk gedragen op onvertakte bloeiwijzen tot 13 cm lang. Ze zijn wit met een of soms drie gele markeringen op de onderlip.