Bloembloei komt voor wanneer bloemen zwak, hangend, verwelkt of vervaagd worden totdat ze niet meer tot leven kunnen worden gewekt. Tijdens het verwelken beginnen ze te kreuken en te krimpen totdat de bloem helemaal droog of dood is. Alle bloemen, ongeacht het planttype of het klimaat waarin ze worden gekweekt, zijn vatbaar voor verwelking. Het is een wereldwijd probleem bij kamerplanten, kruiden, bloeiende sierplanten, bomen, struiken, tuingroenten en voedselgewassen. In tegenstelling tot verwelking - wat verwelken vaak wordt verward met - kan verwelking door verschillende dingen worden veroorzaakt en is vaak meer dan een gebrek aan water. Verwelking kan in ernstige gevallen dodelijk zijn.

Bloembloei vordert van zeer milde gevallen tot ernstige gebeurtenissen die de bloem doden. De ernst van de symptomen is gerelateerd aan de oorzaak en hoe lang de aandoening mag vorderen voordat er actie wordt ondernomen.

De belangrijkste oorzaken van de bloembloei zijn natuurlijke veroudering, gebrek aan water, voedingstekorten en bacteriële of schimmelziekten. Het is van cruciaal belang om de onderliggende oorzaak te bepalen wanneer een bloembloei wordt opgemerkt. Dit zal leiden tot de beste manier van handelen, als behandeling mogelijk is. Controleer de grond op vocht en onderzoek vervolgens de hele plant nauwkeurig op tekenen van voedingstekorten. Als geen van beide de oorzaak blijkt te zijn, knip dan de steel onder een bloem open. Als een dwarsdoorsnede bruine of roestkleurige vlekken vertoont, is het veilig om aan te nemen dat dit een bacteriële of schimmelinfectie is. Als de bloem het einde van zijn normale levensduur nadert, verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of celveroudering en -sterfte regelt. De celdeling stopt en de plant begint hulpbronnen in de bloem af te breken om in andere delen van de plant te gebruiken. In alle andere gevallen komt de bloembloei voor wanneer de plant de stengel afsluit als een verdedigingsmechanisme en het transport binnen het vaatstelsel stopt. Dit voorkomt verder waterverlies via de bloemen, maar voorkomt ook dat bacteriën en schimmels zich verplaatsen naar gezonde delen van de plant. Zodra het transport van water en voedingsstoffen stopt, begint de bloem te verdorren en uiteindelijk af te sterven.

Ongeacht het type plant of waar het wordt gekweekt, op een gegeven moment zal het een bladvergeling en -uitval door ouderdom krijgen. Dit is een natuurlijk, onvermijdelijk proces dat plaatsvindt wanneer de plant alle stappen in zijn leven heeft voltooid. Eenjarige planten doorlopen dit proces aan het einde van een enkel groeiseizoen. Vaste planten leven meerdere jaren, zo niet tientallen of honderden jaren, maar zullen uiteindelijk toch deze symptomen vertonen.

Wanneer planten hun natuurlijke ontwikkelingsstadia hebben doorlopen en het einde van hun levenscyclus naderen, beginnen ze tekenen van achteruitgang te vertonen. De bladeren worden geel en gaan hangen, en na verloop van tijd worden ze papierachtig bruin en droog. Eenmaal volledig droog, beginnen de bladeren van de plant te vallen totdat de hele plant is uitgedroogd.

Aan het einde van zijn leven verhoogt de genetische codering in de plant de productie van ethyleen, een fytohormoon dat veroudering of natuurlijke veroudering en dood regelt. De celdeling stopt en de plant begint middelen te kataboliseren om in andere delen van de plant te gebruiken. Als dit gebeurt, beginnen de weefsels geel te worden en te drogen totdat de hele plant is uitgedroogd en vergaat.

Bladluizen , ook wel bladluis genoemd, kan op bijna elke tuinplant voorkomen. Dit ongedierte is druppelvormig, zacht van lichaam en 3 mm of minder groot. Bladluizen kan in alle seizoenen voorkomen, maar ze planten zich sneller voort bij warmer weer. Daarom zullen plagen waarschijnlijk ernstig worden in de late lente tot de vroege herfst. Deze plagen voeden zich met planten, waaronder bomen, struiken, groenten en bloemen. Terwijl de bladluizen zich voedt met een grote verscheidenheid aan planten, zijn kleine planten het meest vatbaar voor extreme schade. Bladluizen komen vaker voor bij planten die ongezond zijn vanwege onvoldoende licht, voedingsstoffen of waterproblemen, planten die overmatig zijn bemest met stikstof en planten die in shock zijn door snoeien of verplanten. Bladluizen zijn gemakkelijk te controleren als ze vroeg worden gevangen. Als ze niet vroeg worden behandeld, kunnen populaties snel groeien en grote schade aanrichten. In ernstige gevallen kunnen hele planten afsterven.

Bladluizen worden vaak gezien voordat ze de kans hebben gehad om veel schade aan te richten. Deze insecten zijn te vinden in clusters onder de bladeren of op stengels. Ze kunnen groen, bruin, wit, geel of wit zijn. Bladluizen scheiden een suikerachtige substantie af op planten die bekend staat als "honingdauw". Hoewel het niet schadelijk is voor de plant, kan het een veelbetekenend teken zijn dat dit ongedierte aanwezig is, en als het op de plant wordt achtergelaten, kan het een zwarte schimmel veroorzaken die bekend staat als roetzwam. Bladluizen naamschade verschijnt als veel kleine puntjes die bekend staan als meanderen. Als het ongedierte niet wordt verwijderd, kunnen bladeren geel worden of afsterven. Bladeren en stengels kunnen ook verdraaid raken. Een groot aantal mieren in het gebied kan ook wijzen op een bladluizen naamprobleem. Mieren zorgen voor de bladluizen om de honingdauw te eten die ze afscheiden.

Bladluizen kan worden gecontroleerd met fysieke, biologische en chemische methoden. Voor minder ernstige gevallen:

Voor ernstige gevallen:

Omliggende planten moeten ook worden behandeld om het probleem volledig onder controle te krijgen.

Vruchtverlies is gebruikelijk op veel boomvruchten, waaronder appels, peren, perziken, kersen en pruimen, evenals vruchtdragende struiken. Het wordt veroorzaakt door een schimmelpathogeen en zal resulteren in gerimpeld en uitgedroogd fruit.

Hier zijn de meest voorkomende symptomen in de volgorde waarin ze waarschijnlijk zullen optreden.

De verwelking wordt veroorzaakt door een van de twee schimmelpathogenen, de ene genaamd Monilina laxa en de andere genaamd M. fructigen . De sporen overwinteren op geïnfecteerd plantmateriaal en worden de volgende lente verspreid door wind, regen of dierlijke vectoren. Het probleem zal halverwege de lente merkbaar worden, maar zal in ernst toenemen naarmate de zomer vordert en de schimmel groeit. Als er niets aan wordt gedaan, zal de ziekte heviger worden en zich verspreiden naar andere planten in de buurt.