Więdnięcie kwiatów pojawia się, gdy kwiaty stają się słabe, opadające, więdnące lub wyblakłe, aż nie mogą zostać wskrzeszone. Podczas więdnięcia zaczynają się marszczyć i kurczyć, aż kwiat stanie się całkowicie suchy lub obumarły. Wszelkie kwiaty, niezależnie od rodzaju rośliny czy klimatu, w którym są uprawiane, są podatne na więdnięcie. Jest to ogólnoświatowy problem dotyczący roślin doniczkowych, ziół, kwitnących roślin ozdobnych, drzew, krzewów, warzyw ogrodowych i roślin spożywczych. W przeciwieństwie do więdnięcia --- z którym często mylone jest więdnięcie --- więdnięcie może być spowodowane różnymi rzeczami i często jest spowodowane czymś więcej niż tylko brakiem wody. W ciężkich przypadkach więdnięcie może być śmiertelne.

Więdnięcie kwiatów rozwija się od bardzo łagodnych przypadków do ciężkich, które zabijają kwiat. Nasilenie objawów jest związane z przyczyną i tym, jak długo stan może się rozwijać przed podjęciem działań.

Główne przyczyny więdnięcie kwiatów to naturalny postęp wieku, brak wody, niedobory żywieniowe oraz choroby bakteryjne lub grzybicze. W przypadku zauważenia więdnięcie kwiatów bardzo ważne jest określenie podstawowej przyczyny. To pokieruje najlepszym sposobem postępowania, jeśli leczenie jest możliwe. Sprawdź glebę pod kątem wilgoci, a następnie dokładnie zbadaj całą roślinę pod kątem oznak niedoboru składników odżywczych. Jeśli żadna z tych przyczyn nie wydaje się być przyczyną, odetnij łodygę pod kwiatem. Jeśli na przekroju widoczne są brązowe lub rdzawe plamy, można bezpiecznie założyć, że jest to infekcja bakteryjna lub grzybicza. Jeśli kwiat zbliża się do końca swojej normalnej długości życia, kodowanie genetyczne w roślinie zwiększa produkcję etylenu, fitohormonu, który kontroluje starzenie się lub starzenie się i śmierć komórek. Podział komórek zatrzymuje się, a roślina zaczyna rozkładać zasoby kwiatu, aby wykorzystać je w innych częściach rośliny. We wszystkich innych przypadkach więdnięcie kwiatów się, gdy roślina zamyka łodygę jako mechanizm obronny, zatrzymując transport w układzie naczyniowym. Zapobiega to dalszej utracie wody przez kwiaty, ale także zapobiega przemieszczaniu się bakterii i grzybów do zdrowych części rośliny. Gdy transport wody i składników odżywczych ustanie, kwiat zaczyna więdnąć i ostatecznie obumierać.

Chrząszcze długoszyjkowe charakteryzują się wyjątkowo długimi czułkami, które często są tak długie, jak lub dłuższe niż ciało chrząszcza. Dorosłe chrząszcze kózkowate różnią się wielkością, kształtem i ubarwieniem, w zależności od gatunku. Mogą mieć długość od 0,25 do 3 cali . Larwy są robakowate z pomarszczonym, białym lub żółtawym ciałem i brązową głową. Chrząszcze długoszyjkowe są aktywne przez cały rok, ale dorośli są najbardziej aktywni latem i jesienią. Larwy żywią się drewnem przez cały rok. Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe żywią się tkanką drzewną. Niektóre z najbardziej podatnych gatunków to jesion, brzoza, wiąz, topola i wierzba. Nieleczone chrząszcze kózkowate mogą zabijać drzewa.

Chrząszcze długoszyjkowe przyciągają zranione, umierające lub świeżo ścięte drzewa liściaste. Dorosłe osobniki składają jaja wiosną, latem i jesienią na korze zieleniny. Wokół miejsc składania jaj może znajdować się sok. Gdy jaja się wykluwają, larwy zwane świdrami okrągłogłowymi zakopują się w pniu, aby się pożywić. Mogą tunelować przez okres od jednego do trzech lat, w zależności od zawartości składników odżywczych w drewnie. Gdy larwy żerują, u podstawy drzewa wypuszczają trociny. W końcu larwy zamieniają się w poczwarki, a następnie w dorosłe osobniki. Kiedy dorosłe osobniki wynurzają się, zostawiają 10 mm dziury w korze. Dorosłe osobniki żywią się liśćmi, korą i pędami drzew przed złożeniem jaj. Po kilku latach karmienia się chrząszcze długoszyjkowe , drzewo zacznie tracić liście. W końcu umrze.

Niektóre gatunki o chrząszcze długoszyjkowe to rodzime owady, które powodują niewielkie szkody. Dlatego nie gwarantują one kontroli. Inne gatunki o chrząszcze długoszyjkowe to inwazyjne szkodniki, które zostały niedawno wprowadzone z innych obszarów. Gatunki te mogą powodować znaczne szkody w drzewach liściastych.

Zgnilizna liści jest bardzo powszechna zarówno wśród roślin domowych, jak i ogrodowych. Wpływa na liście i występuje głównie, gdy liście stają się mokre z powodu deszczu lub zaparowania przez ogrodnika. Przyczyną jest choroba grzybicza, którą ułatwiają zarodniki grzybów przylegające do wilgotnych liści, a następnie wnikające w liść i szybko rozwijające się. Wilgotne warunki i słaba cyrkulacja powietrza zwiększą ryzyko wystąpienia infekcji. Innym czynnikiem są liście uszkodzone lub przeniknięte przez owady wysysające soki, które ułatwiają penetrację roślin.

Objawy te są spowodowane infekcją bakteryjną atakującą roślinę. Bakterie z wielu źródeł w środowisku (powietrze, woda, gleba, chore rośliny) przedostają się do rośliny przez rany lub w niektórych przypadkach do aparatów szparkowych, gdy są otwarte. Po wejściu do tkanki liścia bakterie żywią się i szybko rozmnażają, rozkładając zdrowe liście. Infekcje bakteryjne zagrażają większości gatunków roślin i są bardziej widoczne podczas deszczowej pogody, która łatwiej przenosi bakterie z rośliny na roślinę lub z gleby na roślinę.