Fraxinus

Fraxinus profunda lub Fraxinus profunda, to gatunek jesionu, który rośnie głównie na bagnach we wschodnich Stanach Zjednoczonych. To średniej wielkości drzewo liściaste jest krytycznie zagrożone, ponieważ nawyki żywieniowe szmaragdowego świdra jesionowego spowodowały spadek populacji fraxinus profunda.

Fraxinus griffithii ( Fraxinus griffithii ) to gatunek rośliny, która kwitnie od maja do czerwca. Fraxinus griffithii pochodzi z Filipin, Indonezji, Wietnamu, Birmy, Chin, Bangladeszu i Indii. Gatunek ten jest uprawiany jako roślina ozdobna w Australii.

Liście mają 13-20 cm długości, są pierzasto złożone, zwykle z pięcioma zaokrąglonymi listkami o długości 3-7,5 cm i szerokości 2-5 cm. Kwiaty są fioletowe, wytwarzane w małych gronach wczesną wiosną; podobnie jak wszystkie jesiony, jest dwupienny, z kwiatami męskimi i żeńskimi na oddzielnych drzewach. Owocem jest samara o długości 1,5-3 cm, z wierzchołkowym skrzydełkiem.

Fraxinus chinensis to gatunek kwitnącego drzewa powszechnie występującego w Chinach. To drzewo liściaste jest często uprawiane ze względu na woskowe łuski pokrywające jego korę. Może dorastać do 50 stóp wysokości.

Fraxinus excelsior 'Westhof's Glorie' to odmiana jesionu pospolitego znana z szybkiego wzrostu. Oferuje gładką, szarą korę i gęste liście o barwie od jasnozielonej do szarozielonej. Jesienią liście przebarwiają się na brązowo-żółty kolor. Drzewo to jest popularnym wyborem do alei, parków, wiatrochronów i skwerów, ponieważ jest bardzo odporne na wiatr, mróz i sól odladzającą.

Jesion wyniosły sadzony był chętnie przy domach przez górali na Podhalu. Uważali oni, że posadzony przy narożnikach domu, wyciąga wodę z podłoża, obniżając jednocześnie wilgotność wewnątrz budynku. Wysokie drzewa wznoszące się nad domem miały też chronić od uderzeń piorunów i silnego wiatru.

Fraxinus uhdei jest szybkorosnącym drzewem, średnich bądź dużych rozmiarów, które oryginalnie pochodzi z wysoko położonych lasów mieszanych Ameryki Centralnej. Został wprowadzony m.in. na Hawajach i w Indiach w celu pozyskania drewna i ochrony działów wodnych. Na Hawajach stał się gatunkiem mocno inwazyjnym, z upraw przenosząc się do zmienionych przez człowieka lasów. W Meksyku jest popularnym drzewem ulicznym dającym cień.

Jesion amerykański to gatunek drzewa pochodzącego z Ameryki Północnej. Jesienią jego liście stają się intensywnie jasnożółte lub czerwone. Jesion amerykański z wyglądu przypomina jesion pensylwański (F. pennsylvanica), przez co są często ze sobą mylone. Opadające jesienią liście stanowią krytyczne źródło pożywienia dla kijanek żab w stawach, dużych kałużach i innych źródłach wody.

Fraxinus velutina to drzewo pochodzące z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych i części Meksyku. Jest powszechnie spotykany na brzegach strumieni i jest używany do stabilizacji ziemi. Fraxinus velutina to drzewo liściaste, które wiosną kwitnie żółtymi kwiatami. Ma umiarkowane tempo wzrostu i dorasta do 30-40 stóp wysokości.

Jesion pensylwański jest drugim po jesionie wyniosłym najczęściej występującym w Polsce gatunkiem jesionu. Z uwagi na niskie wymagania, odporność na zanieczyszczenia powietrza i szybki wzrost jest często wykorzystywany w architekturze krajobrazu. Dodatkowym jego atutem są przebarwiające się jesienią na żółto liście. Drewno tego drzewa ma ciekawą strukturę i jest chętnie wykorzystywane do produkcji gitar elektrycznych.

Fraxinus quadrangulata ( Fraxinus quadrangulata ) to gatunek rośliny kwitnącej, który jest rodzimy dla środkowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych. Fraxinus quadrangulata rośnie na wilgotnych glebach dolin i służy jako ważne źródło pożywienia dla żab.

Wysokość pnia będzie wynosić 5-15 m. Młode gałęzie są zielone, pędy, kwiatostany i ogonki liściowe mają cienkie włoski i stają się szare w następnym roku. Liście są naprzeciwległe do gałęzi z długimi ogonkami i są nieparzystymi liśćmi złożonymi składającymi się z 3-5 (-7) listków. Końcówka liścia jest ostra, a podstawa jest zniekształcona w kształcie klina, długość blaszki wynosi (3-) 5-10 cm, a szerokość około 1,5-3,5 cm. Zwykle białe włosy rosną wzdłuż środkowej żyłki na grzbiecie liścia, ale wiosną stają się bezwłose. Krawędzie liści są prawie pełne, a zęby piły są niewyraźne i faliste. Okres kwitnienia przypada na wiosnę. W tym roku kilka wiech przeciwstawia się wierzchołkom i kątom gałęzi, a cztery białe płatki kwitną gęsto. Płatki są liniowe i mają około 6-7 mm długości. Występują dwa pręciki w kwiatach męskich i żeńskich (płaz) oraz jeden słupek w kwiatach żeńskich (płaz). Owoce to skrzydlaki o długości 2-2,7 cm.

Epitet gatunkowy mannowy (jesion mannowy) wiąże się z właściwościami tego drzewa- po nacięciu kory wypływa z niego sok, który krzepnąc, tworzy ziarenka nazywane manną. Jesion mannowy nie jest w pełni mrozoodporny, dlatego w Polsce nie występuje naturalnie, bywa jedynie uprawiany jako roślina ozdobna.

Fraxinus latifolia pochodzi z obszaru północno-zachodniego Pacyfiku w Stanach Zjednoczonych. Część jego łacińskiej nazwy „latifolia” oznacza szerokie liście. To drzewo ma szersze liście niż inne gatunki jesionu. Jesion Oregon może osiągać wysokość od 60 do 80 stóp , przy średnicy pnia od 16 do 30 cali.

Fraxinus nigra ( Fraxinus nigra ) to drzewo liściaste, które rośnie do 40 do 50 stóp wysokości. Ma atrakcyjną ciemnoszarą lub brązową korę, a jej gałęzie wznoszą się w górę, tworząc niewielki baldachim. Preferuje pełne słońce od półcienia i doskonale rozwija się w zimnym klimacie. Przystosowuje się do wilgotnych miejsc, ale jest podatny atak opiętka jesionowego.

Jesion wąskolistkowy to drzewo liściaste, które może dorastać do 45 m wysokości. Jesion wąskolistkowy (Fraxinus angustifolia) jest niezwykle podobny do jesionu wyniosłego (Fraxinus excelsior), jednak ten drugi różni się brązowymi pąkami i liśćmi, które mają inne "ząbkowania". Ponadto, drewno jesionu wąskolistnego ma podobne właściwości do jesionu wyniosłego, chociaż jakość jest gorsza pod względem twardości i elastyczności.

Jest to średniej wielkości drzewo liściaste dorastające do 20-30 m wysokości z pniem o średnicy do 1,5 m. Kora jest gładka i jasnoszara na młodych drzewach, staje się kwadratowo spękana i guzowata na starych drzewach. Pąki są jasnobrązowe, co pozwala odróżnić go od pokrewnego Fraxinus excelsior (czarne pąki) nawet zimą.