Przebarwione plamy na liściach roślin są jednym z najczęstszych problemów chorobowych, które ludzie obserwowali. Plamy te są spowodowane chorobami grzybiczymi i bakteryjnymi, przy czym większość infekcji jest związana z patogenem grzybiczym. Brunatna plamistość może występować na wszystkich roślinach doniczkowych, kwitnących roślinach ozdobnych, roślinach warzywnych oraz liściach drzew, krzewów i krzewów. Żadna roślina nie jest na nią odporna, a problem jest gorszy w ciepłym, wilgotnym środowisku. Może wystąpić w dowolnym momencie etapu życia, o ile obecne są liście. Na liściach pojawiają się małe brązowawe plamy, które powiększają się wraz z postępem choroby. W ciężkich przypadkach roślina lub drzewo ulega osłabieniu, gdy zmiany przerywają fotosyntezę lub powodują defoliację.

W większości przypadków brunatna plamistość dotyczy tylko niewielkiego procentu całej rośliny, pojawiając się na niewielkiej ilości liści. Niewielka infekcja tylko w niewielkim stopniu obciąża roślinę. Jeśli jednak nie będzie leczona, a choroba postępuje przez wiele sezonów, poważnie wpłynie to na zdrowie i produktywność zakażonych osobników.

Ciężkie objawy

Brunatna plamistość lub plamistość liści jest powszechnym terminem opisowym nadanym kilku chorobom dotykającym liście roślin i drzew. Około 85% chorób wykazujących plamistość liści jest spowodowanych przez grzyby lub organizmy grzybopodobne. Czasami brunatna plamistość jest spowodowana infekcją bakteryjną lub aktywnością owadów z podobnymi objawami. Kiedy jest ciepło, a powierzchnia liści jest wilgotna, zarodniki grzybów przenoszone przez wiatr lub deszcz lądują na powierzchni i przywierają do niej. Nie rozrywają ścian komórkowych, ale rosną w przestrzeni między błoną komórkową rośliny a ścianą komórkową rośliny. Gdy zarodniki się rozmnażają, uwalniają toksyny i enzymy, które powodują nekrotyczne plamy (tj. martwą tkankę) na liściach, umożliwiając grzybom konsumowanie produktów uwalnianych podczas degradacji komórek.

Zwiędnięcie po kwitnieniu jest czasem naturalnym procesem starzenia się kwiatu, innym razem może wskazywać na problem. Na przykład storczyki mogą kwitnąć od dwóch tygodni do trzech miesięcy, więc więdnięcie po kilku dniach sygnalizuje problem dla większości odmian. Może się to zdarzyć praktycznie każdej roślinie ozdobnej kwitnącej, ale bardziej podatne są te o płytkich korzeniach i ograniczonej tolerancji na suszę, pełnym słońcu i niskiej wilgotności. Jest to częsty problem i często można go łatwo rozwiązać. Czasami jednak jest to wynik poważniejszych przyczyn, takich jak szkodniki czy choroby systemu korzeniowego.

Więdnące kwiaty mogą być oznaką niezdrowego systemu korzeniowego. Każdy stan, który uniemożliwia roślinie wchłanianie wystarczającej ilości wody i składników odżywczych, może powodować więdnięcie kwiatów, a czasem inne objawy. Jeśli roślina nie ma wystarczającej ilości wody, nie może utrzymać odpowiedniego ciśnienia w łodygach, liściach i kwiatach, powodując ich więdnięcie. Może to wynikać z uszkodzeń fizycznych -- na przykład złamania korzeni podczas przesadzania lub ataku owadów, takich jak robaczki tnące. Jeśli niedawno przesadziłeś swoją roślinę, prawdopodobną przyczyną jest fizyczne uszkodzenie korzeni. Jeśli widzisz owady, mogą jeść liście, korzenie lub kwiaty. Infekcje grzybicze mogą również powodować gnicie i uszkodzenia korzeni, zapobiegając wchłanianiu wody i składników odżywczych. Wreszcie, więdnięcie kwiatów może wynikać po prostu z wieku. Jeśli nie są widoczne żadne inne objawy, może to po prostu sygnalizować naturalny koniec życia kwiatu. Jeśli wydaje się to przedwczesne, może to być spowodowane czynnikami środowiskowymi: wodą, wilgocią, światłem lub stresem. Częstą przyczyną jest podlewanie. Podobnie rośliny przystosowane do wysokiej wilgotności łatwo wysychają, gdy wilgotność jest niska, na przykład zimą lub w suchym klimacie. Zbyt dużo światła może również stresować rośliny, które potrzebują cienia, powodując więdnięcie kwiatów.

Bez względu na rodzaj rośliny lub miejsce jej uprawy, w pewnym momencie zacznie się w wieku żółty i suchy . Jest to naturalny, nieunikniony proces, który ma miejsce, gdy roślina zakończy wszystkie etapy swojego życia. Rośliny jednoroczne przechodzą ten proces pod koniec jednego sezonu wegetacyjnego. Rośliny wieloletnie żyją przez wiele lat, jeśli nie dziesiątki lub setki lat, ale ostatecznie będą wykazywać te objawy.

Kiedy rośliny przeszły przez swoje naturalne etapy rozwojowe i zbliżają się do końca swojego cyklu życiowego, zaczynają wykazywać oznaki upadku. Liście zaczną żółknąć i opadać, a z czasem stają się papierowo brązowe i suche. Po całkowitym wyschnięciu liście zaczynają opadać z rośliny, aż cała roślina wyschnie.

Pod koniec jej życia kodowanie genetyczne w roślinie zwiększa produkcję etylenu, fitohormonu, który kontroluje starzenie się lub naturalne starzenie się i śmierć. Podział komórek zatrzymuje się, a roślina zaczyna katabolizować zasoby do wykorzystania w innych częściach rośliny. Gdy tak się dzieje, tkanki zaczynają żółknąć i wysychać, aż cała roślina wyschnie i zginie.

Chrząszcze długoszyjkowe charakteryzują się wyjątkowo długimi czułkami, które często są tak długie, jak lub dłuższe niż ciało chrząszcza. Dorosłe chrząszcze kózkowate różnią się wielkością, kształtem i ubarwieniem, w zależności od gatunku. Mogą mieć długość od 0,25 do 3 cali . Larwy są robakowate z pomarszczonym, białym lub żółtawym ciałem i brązową głową. Chrząszcze długoszyjkowe są aktywne przez cały rok, ale dorośli są najbardziej aktywni latem i jesienią. Larwy żywią się drewnem przez cały rok. Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe żywią się tkanką drzewną. Niektóre z najbardziej podatnych gatunków to jesion, brzoza, wiąz, topola i wierzba. Nieleczone chrząszcze kózkowate mogą zabijać drzewa.

Chrząszcze długoszyjkowe przyciągają zranione, umierające lub świeżo ścięte drzewa liściaste. Dorosłe osobniki składają jaja wiosną, latem i jesienią na korze zieleniny. Wokół miejsc składania jaj może znajdować się sok. Gdy jaja się wykluwają, larwy zwane świdrami okrągłogłowymi zakopują się w pniu, aby się pożywić. Mogą tunelować przez okres od jednego do trzech lat, w zależności od zawartości składników odżywczych w drewnie. Gdy larwy żerują, u podstawy drzewa wypuszczają trociny. W końcu larwy zamieniają się w poczwarki, a następnie w dorosłe osobniki. Kiedy dorosłe osobniki wynurzają się, zostawiają 10 mm dziury w korze. Dorosłe osobniki żywią się liśćmi, korą i pędami drzew przed złożeniem jaj. Po kilku latach karmienia się chrząszcze długoszyjkowe , drzewo zacznie tracić liście. W końcu umrze.

Niektóre gatunki o chrząszcze długoszyjkowe to rodzime owady, które powodują niewielkie szkody. Dlatego nie gwarantują one kontroli. Inne gatunki o chrząszcze długoszyjkowe to inwazyjne szkodniki, które zostały niedawno wprowadzone z innych obszarów. Gatunki te mogą powodować znaczne szkody w drzewach liściastych.