Pinguicula moranensis /pɪŋˈɡwɪkjʊlə ˌmɒrəˈnɛnsɪs/ to wieloletnie owadożerne zioło tworzące rozetę, pochodzące z Meksyku i Gwatemali. Gatunek ten tworzy letnie rozety płaskich, soczystych liści o długości do 10 cm, które pokryte są śluzowatymi (lepkimi) gruczołami, które przyciągają, łapią i trawią ofiary w postaci stawonogów. Składniki odżywcze pochodzące ze zdobyczy są wykorzystywane do uzupełniania ubogiego w składniki odżywcze podłoża, na którym rośnie roślina. Zimą roślina tworzy nie mięsożerną rozetę małych, mięsistych liści, która oszczędza energię, gdy zapasy żywności i wilgoci są niskie. Pojedyncze różowe, purpurowe lub fioletowe kwiaty pojawiają się dwa razy w roku na wyprostowanych łodygach o długości do 25 cm. Gatunek ten został po raz pierwszy zebrany przez Humboldta i Bonplanda na obrzeżach Mina de Morán w Sierra de Pachuca we współczesnym meksykańskim stanie Hidalgo podczas ich wyprawy do Ameryki Łacińskiej w latach 1799-1804. Na podstawie tych zbiorów Humboldt, Bonpland i Carl Sigismund Kunth opisali ten gatunek w Nova Genera et Species Plantarum w 1817 roku. Od tego czasu ten niezwykle zmienny gatunek był redefiniowany co najmniej dwukrotnie, podczas gdy kilka nowych gatunków zostało z niego wyodrębnionych na podstawie różnych różnic geograficznych lub morfologicznych, chociaż zasadność niektórych z nich jest nadal przedmiotem dyskusji. P. moranensis pozostaje najczęstszym i najszerzej rozpowszechnionym członkiem sekcji Orcheosanthus. Od dawna jest uprawiana ze względu na swoją mięsożerną naturę i atrakcyjne kwiaty, i jest jedną z najczęstszych roślin motylkowych w uprawie. Nazwa rodzajowa Pinguicula pochodzi od łacińskiego pinguis (oznaczającego "tłusty") ze względu na maślaną teksturę powierzchni mięsożernych liści. Specyficzny epitet moranensis odnosi się do miejsca występowania, Mina de Moran.

Ceratocephala falcata to niewielki jednoroczny kwiat o liściach w kształcie rozety pokrytych gęstymi wełnistymi włoskami. Kwitnie wiosną na skałach, kamieniach i w suchych miejscach. Nie osiąga więcej niż 10 cm wysokości.

Eriogonum ovalifolium to gatunek rośliny rosnący w różnych częściach Ameryki Północnej. Rośliny te są odporne na suszę i są uważane za niezbędne do produkcji miodu przez pszczoły.

Zadrzewnia kanadyjska to niski krzew, którego gałęzie zwykle rosną gęsto. Kwiatowe rurki produkują nektar, co czyni je atrakcyjnymi dla owadów. Aby posmakować nektaru, można go wyssać z kwiatów.

Rozchodnik Morgana to gatunek tropikalny, od dawna uprawiany jako roślina ozdobna ze względu na charakterystyczne wiecznie zielone liście. Nazywany oślim lub końskim ogonem, z racji podobieństwa zwisających łodyg rośliny do ogonów tych zwierząt. Najlepiej sprawdza się jako roślina pokojowa, w podwieszanej donicy. Jest gatunkiem długowiecznym, odpornym na choroby i łatwym w uprawie.

Callistemon rigidus (Callistemon rigidus) to krzew pochodzący z Queensland i Nowej Południowej Walii w Australii. Dobrze radzi sobie w wielu rodzajach gleby, o ile jest ona wilgotna, a krzew ma dostęp do pełnego światła słonecznego. Nektar z jasnych kwiatów callistemon rigidus przyciąga kolibry i motyle.

Gardenia jaśminowata to wiecznie zielony krzew o wyjątkowych, błyszczących, zimozielonych liściach. Atrakcyjne, matowe białe kwiaty są często używane w bukietach, zakwitają w miesiącach letnich i jesiennych. Białe gardenie symbolizują czystość i delikatność, z tego powodu bywają chętnie wykorzystywane w bukietach ślubnych.

Epipremnum złociste jest popularnym pnączem, które zawędrowało do Europy z Polinezji Francuskiej. To jedyny odnotowany gatunek w swojej rodzinie, który z uwagi na wadę genetyczną nigdy nie kwitnie w warunkach naturalnych. Kwitnienie da się wywołać tylko poprzez spryskanie rośliny odpowiednim feromonem.