Pinguicula moranensis /pɪŋˈɡwɪkjʊlə ˌmɒrəˈnɛnsɪs/ to wieloletnie owadożerne zioło tworzące rozetę, pochodzące z Meksyku i Gwatemali. Gatunek ten tworzy letnie rozety płaskich, soczystych liści o długości do 10 cm, które pokryte są śluzowatymi (lepkimi) gruczołami, które przyciągają, łapią i trawią ofiary w postaci stawonogów. Składniki odżywcze pochodzące ze zdobyczy są wykorzystywane do uzupełniania ubogiego w składniki odżywcze podłoża, na którym rośnie roślina. Zimą roślina tworzy nie mięsożerną rozetę małych, mięsistych liści, która oszczędza energię, gdy zapasy żywności i wilgoci są niskie. Pojedyncze różowe, purpurowe lub fioletowe kwiaty pojawiają się dwa razy w roku na wyprostowanych łodygach o długości do 25 cm. Gatunek ten został po raz pierwszy zebrany przez Humboldta i Bonplanda na obrzeżach Mina de Morán w Sierra de Pachuca we współczesnym meksykańskim stanie Hidalgo podczas ich wyprawy do Ameryki Łacińskiej w latach 1799-1804. Na podstawie tych zbiorów Humboldt, Bonpland i Carl Sigismund Kunth opisali ten gatunek w Nova Genera et Species Plantarum w 1817 roku. Od tego czasu ten niezwykle zmienny gatunek był redefiniowany co najmniej dwukrotnie, podczas gdy kilka nowych gatunków zostało z niego wyodrębnionych na podstawie różnych różnic geograficznych lub morfologicznych, chociaż zasadność niektórych z nich jest nadal przedmiotem dyskusji. P. moranensis pozostaje najczęstszym i najszerzej rozpowszechnionym członkiem sekcji Orcheosanthus. Od dawna jest uprawiana ze względu na swoją mięsożerną naturę i atrakcyjne kwiaty, i jest jedną z najczęstszych roślin motylkowych w uprawie. Nazwa rodzajowa Pinguicula pochodzi od łacińskiego pinguis (oznaczającego "tłusty") ze względu na maślaną teksturę powierzchni mięsożernych liści. Specyficzny epitet moranensis odnosi się do miejsca występowania, Mina de Moran.